strak plan

als uw dagen bestaan uit het aaneenrijgen van woorden tot zinnen en het aan mekaar plakken van zinnen tot secties. als ge constant verwoede pogingen moet ondernemen om die secties mooi inelkaar te laten overgaan ten einde tot een zinnig hoofdstuk te komen. en ge bij dit alles continu de stille maar angstige hoop voelt dreunen of die hoofdstukken wel ooit tot een mooi samenhangend geheel te zullen brengen zijn.

dan is het niet bepaald een strak plan om uw blog nieuw leven in te blazen. en toch ben ik content hier terug te zijn. genoeg om over te vertellen, immers. alleen blijkt het in de gegeven context nen waren effort te zijn om dat in mooie volzinnen te doen.

kunt u het zolang met een telegramstijl doen?

paasweekend 2009

dat was -schrappen wat niet in het lijstje thuishoort

-  een übergezellig diner bij k&m, mét stoverij, mét een overdreven lekkere chocoladetaart

-  gaan joggen, in de hoop dat die overtollige calorieën de verdwijntruuk doen

-  een voorspelbare, maar daarom niet minder wijze spaghetti-avond.  voorspelbaar wegens al zolang dat ik het meemaak bestaande uit spaghetti/givershow met klankproblemen/tombola

-  paasdiner aan de kust, ofte:  indigestie nummer twee

-  vriendschap sluiten met zestien -en zeventienjarig meiskes die me prompt uitnodigen voor de volgende goa fuif

-  bootje varen in antwerpen, de antwerpenaren achterdoen en chillen op een zonovergoten kade

-  mij afvragen hoeveel kilo's extra zo'n lang weekend opleveren

rudi

ma jong.  ge zijt dan dé oorlogsverslaggever van de vrt, en dan zijt ge ne keer op reis.

op 100km van het epicentrum van de aardbeving in italië, blijkbaar.  en dan moogt ge weer komen opdraven om te vertellen over de ellende die ge gezien hebt.

ik zou diene mens zijn vrouw gelijk niet willen zijn.

vreemd

het zou nooit bij me opkomen maxïmo park te noemen wanneer het gaat over mijn Lievelingsmuziek. en toch blijkt hun books from boxes in mijn itunes veruit het meest beluisterd te zijn.

hun optreden van gisteren was rommelig, kwam traag op gang, en blonk vooral uit in een theatraliteit die ik zou durven duiden als over de top... nooit gedacht dat het lijntje tussen britse post-punk en schlagermuziek zo fijn kon zijn.  dan toch in de zin van een zanger die naar zijn hart grijpt en zijn blik telkens weer ten hemel werpt wanneer het gaat over liefde met een grote L en zo. om maar een voorbeeld te geven dat het objectief bekeken helemaal niet in orde was, en nog minder mijn ding was. desondanks, helemaal uit mijn dak gegaan ik.  

over dat monster en dat dwaas beest

vraagt josie of ik mijn katten niet mis.

daar kan ik één kort en bondig antwoord op geven: enorm. ok, het is groot gemak, uw huis en fleece kattenhaar vrij te hebben, niet langer elke vorm van voedsel te moeten beschermen tegen de altijd hongerige billie of nooit nog in zeven haasten naar de winkel moeten terten om kattenvoer. en uiteraard hoor je me niet klagen over het feit dat ik kattenbakken niet langer moet ontdoen van euhm stinkend grief.

staat daar tegenover dat ik dat monster (billie) en dwaas beest (luka) niet langer als vibrerende bollekens pluche op mijn lijf liggen heb 's avonds, dat ze me 's ochtends niet komen begroeten (i.e. achtjes lopen tussen mijn benen, terwijl ik op toilet zit), dat ik nog altijd de reflex heb vetrandjes te sparen. om maar te zeggen: mocht ik een tuin hebben, zit ons land met een kattenontvoerster.

en intussen

• ben ik opnieuw content in gent, als in opnieuw woonachtig in gent
• ben ik katloos -geen paniek, zowel billie als luka zijn alive and kicking en stellen het wel bij hun adoptie-ouders
• ben ik mijn ultieme vermageringsknopje kwijtgespeeld
• loop ik mijn toertjes in da city
• heb ik geen enkele poging tot stoppen met roken meer ondernomen
• staan er voor het eerst schoenen met hakjes tussen mijn bottinen, sportsletsen en jezussandalen
• hangt er nog altijd geen kleedje in mijn kast
• ben ik op tram drie gesprongen
• hang ik nog altijd zwaar de bon-vivant uit
• vraag ik mij af of deze blog nu écht uit de doden is opgestaan, of dat het een allerlaatste doodsrochel betreft

joechoe!

geen idee waarom ik dit bloggerdink na al die tijd nog eens geopend heb. ow jawel, ik was op zoek naar die foto met mijn ma. om hem op als profielfoto op mijn facebookdink te zetten. dus daar hebt ge al die tijd gezeten, gypsy -of was het nu tvdv? euhm, zeg maar teun hoor.

meet: tvdv

het lijkt er sterk op dat mijn alter ego het overgenomen heeft.

(gypsy laat bij deze haar zéér welgemeende excuses overbrengen voor de non-activiteit hier en in het web 2.0 gebeuren!)