bril

niet dat het mij zo vaak overkomt. maar toch deze dienstmedeling: mijn bril trekt op geen *tuut* nemeer. het is te zeggen, de glazen zijn niet straf genoeg nemeer. als ge dus naar mij zou tuten terwijl ik langs de overkant van de straat aan het pedaleren ben, en ik zwaai vervolgens met een iet of wat verdwaasde tote terug, moet ge dat niet persoonlijk nemen. ik zie simpelweg niet wie u bent. zodus, aan de mensen in de grijze auto op de ottogracht, vrijdag jl.: wie waart gulder?

-soundtrack bij deze post: beauty of the ride (sebadoh)-

die ochtend...

... in de l'heure bleu. hmmm. als ge op een onzalig tijdstip tot de vaststelling komt dat ge in een toch wel heel marginaal café beland zijt, wil dat iets zeggen, neen? maar b. en ikzelf waren nog helemaal ready to go en in het post-Gentse Feesten Gent bleek werkelijk niets anders open. dat we dus terechtkwamen in wat met stip het al-ler-mar-gi-naal-ste café van gent is. en dat ik besloot daar nog een schepje bovenop te doen. zodoende kwam het dat ik daar die ochtend meebrulde op de tonen van de white stripes. neen, niet zoals die andere keer van jolene-jolee-eeen gedaan, maar van i just don't know what to do with myself. laat het een tip wezen om uzelf en uw gezelschap de slappe lach te bezorgen.

u.s. of a.

my god, het is alweer tien jaar geleden ...zucht...

en daar zat ik dan, 11 maanden lang. als 18-jarige chick in de middle of the u.s.of a. letterlijk, temidden white trash america land, dat men eveneens de bible belt pleegt te noemen. ik mag er niet aan denken hoe het daar tegenwoordig met sommigen gesteld is. niets anders dan vuile drugs (veel crystal meth), verveling en verloedering heb ik daar zien passeren. aan de andere kant geconfronteerd geweest met ongelooflijk veel hypocrisie en fundamentalisme. het heeft zo zijn grappige kanten ook, daar niet van. vergeten we niet die onvoorstelbare dommigheid: "hey t., how do you write stable? -is that like, euhm, S-T-A-B-E-L or S-T-A-B-L-E?". en dat voorbeeld valt in feite nog heel goed mee.

en toch mis ik dat dubbele en extreme land soms wel eens. allez ja, zeker al die natuur en ook wel sommige mensen (rodger! melba! lyn! kim!) die ik daar mocht ontmoeten (thank you, lord).

groen

één van de fantastisch leuke dingen aan ons *nieuw* huis is onze gigantischen hof. nu ja, gigantisch, dat is: vergeleken met ons stadstuintje in st.amandsberg.

die paar vierkante meter konden wij met de beste wil van de wereld niet onderhouden. om er te passeren moest ge uw al eens hoofd bukken voor de uit de kluit gewassen druivelaar, of een uitwijkmanoeuvre doen voor gevaarlijke takken -vraag me niet van welke struiken allemaal. en ons grasperkje, dat had na drie jaar verwaarlozing iets weg van een kruidentuintje -om niet te zeggen: onkruidtuintje. geen van ons heeft groene vingers, zeiden wij dan. tant pis, en zo.

met die nieuwe, grote tuin was er evenwel een beetje van mentaliteitswijziging nodig. allez, het is te zeggen schuunbroer en schuunma zagen dat wij die schup onder ons achterwerk meer dan een beetje nodig hadden, en zetten ons in gang. bij deze: dank u zeer schuunbroer voor het uithalen van die vieze, stekelige struiken, dank u zeer, schuunmoeder voor het aanplanten van de border!

en oh wonder, tot nog toe onderhouden we het spul! en wat nog meer: ik heb een tijd terug pompoenen geplant, radijsjes/bonen/koolrabi gezaaid. volgende maand: bloembollen! alleen spijtig dat ik een persoon van ongeduldige aard ben... tss, zo lang wachten jong, op dat schieten en het klaar zijn voor consumptie.

prinses leah

hier is ze dan: prinses leah ('leah' voor de vrienden). 50 cm en 3,960 kg pure baby. ter wereld gekomen om 19.16 u, op dinsdag 10 juli 2007. precies op de uitgerekende datum!

aan een babyboom zijn we hier nog niet toe. en gelukkig maar... want het is ook voor ons een beetje van een emotionele rollercoaster, deze geboorte van m&k hun -geef toe: prachtige- eersteling.

gf

en dat we ons vandejaar gaan gedragen! niet van azo en azo. het overrijpe voornemen om eens wat meer overdag te gaan genieten van de feesten, zal wegens omstandigheid (werk, u kent dat wel?) alweer niet lukken. in diezelfde optiek, deze dienstmededeling: tijdens de week kom ik *niet*. uit zelfbescherming en al. mocht u mij spotten: gelieve me dan stante pede mellewaarts te sturen.

deal

wijs ze, zo nen deal met uzelf sluiten en dan halverwege vaststellen dat de deal een beetje contrair begint te doen. eergisteren -ik ben er nog niet goed van- trok ik naar da city. da's gent, sinds we in melle wonen. en de deal is dat ik die 8km bij droog weer met de vélo doe. zat ik dus ongeveer halverwege, aan het mottigste der mottigste viaducten van gent (moskouviaduct, alleen het woord al) en begint het toch ne keer te storten zeker? pfff dan komt ne mens ne keer van zijn gat.

anderzijds heeft die wolkbreuk me meer dan een natte broek opgeleverd. toen ik daar zo zielig stond te wezen onder een brug had ik in feite weinig meer te doen dan mijn gezelschap op hoogte te brengen -een beetje compassie uitlokken, ah ja. and it worked! een sms van vriendin a. verzachtte het leed: "we waren net aan u aan het denken, we trakteren u subiet een lekkere warme irish coffee xx". is dat nu niet ongelooflijk lief?

schurftie

ons luka -u weet wel: ons o zo lieve, maar debiele kat- ziet er redelijk schurfterig uit tegenwoordig. ze ziet er sowieso uit als een scharminkel van een mager beestje dat met een beetje fantasie een lapjeskat genoemd zou kunnen worden. en sinds kort is al het haar op haar gat is verdwenen, zo ook dat rond haar nek en andere lichaamsplooien! niettemin, het beest is sinds de trek naar melle supercontent en beweegt al eens (capriolen en al). het hoognodige bezoekje aan de dierenarts werd dus stelselmatig uitgestelt -yup, procrastination is hier ook een teef.

maar vandeweek zag ik daar plots rare puistjes verschijnen. dus zij en ik in volle paniek en in een visioen naar de dokter. het heette dat ons haarloos geval ofwel vol met vlooien zit, ofwel een "hormonaal probleem" heeft. ik gok op het tweede.

ik (nog altijd in volle paniek): en die puistjes dan, meneer de dokter?

dokter: *dat*, mevrouw, zijn *kuch* de tepels.

en kwestie van niet te moeten ingaan op die afgang... dat visioen van hierboven? awel, door die rare puistjes was ik er helegans van overtuigd dat ons luka door één of andere zeldzame en acute ziekte getroffen was. zodoende zag ik mezelve al in een klinische omgeving in tranen, de dierenarts met een gigaspuit in aanslag, ik gillend: neeeeeeeejeuuuuhhh, telefonerend naar het lief van wilt gij nog afscheid nemen?. ik zag me al zielig en moederziel alleen met die lege kattenbak thuiskomen. neen hoor, ons luka heeft gewoon tepels

reflectie

we maken duidelijk een soortement van reflectie door. de dingen des levens zijn stilletjes aan veranderd en het is alsof ik het nu pas door begin te krijgen. niet dat ik me plots iemand compleet anders voel, of dat ik ongelooflijk slecht in het vel zit, of dat ik geloof dat mijn leven der helegans anders uit ziet dan een paar jaar geleden.

één en ander heeft te maken met een kl*$!?$tesituatie van voorbijgaande aard, maar toch. er zijn daar van die vege tekenen aan de wand die me af en toe het zweet doen uitbreken. neem nu besef van tijd. ik spreek al snel eens in termen van 'vorig jaar', om dan te moeten vaststellen -of neen, nog erger: er op gewezen worden, dat die of die gebeurtenis toch wel dateert van twee à drie jaar geleden. op zo moment kan ik me met de beste wil van de wereld niet inbeelden dat de tijd tegenwoordig zooooooo gigantisch snel passeert. spooky hoor.

het klinkt allemaal een beetje verward? wel ja, laten we zeggen dat de nostalgie in mij welig aan het tieren is.