dilemma

vanavond kan ik hier of hierheen. wat een dilemma, kijk:

voor de EofDM hebben we kaarten -de mijne zou ik eventueel nog doorverkocht krijgen aan lange j. naar de nobele s. zou ik voor niets kunnen gaan in ruil voor een uurtje bier tappen. EofDM heb ik al eens gezien, they rock, zelfs als voorprogramma . de muziek van s. kan ik op de radio niet horen zonder ambetant te worden. gratis-en-voor-niets klinkt dan weer als muziek in de oren, en live wil ik die sympathieke en mooie dame graag een kans geven. alles voor de leute, nietwaar. maar lieve en gewaardeerde leute, probeert uzelve toch eens te spreiden! waarom komt gij uzelf altijd op één en hetzelfde moment aandienen?

pleidooi

het is er de tijd van het jaar niet voor, maar toen ik gisteren hesperolletjes ineen aan het boksen was, dacht ik bij mezelf: hé, waarom geen nieuwe categorie toevoegen aan -ik zeg maar iets- de nobelprijzen. de prijs voor literatuur, fysica, economie, enzovoort, da's allemaal goed en wel, maar als ordinaire sterveling zou graag de uitvinders van de 'goddelijke combinaties' in de bloemetjes gezet zien. ik kan er alvast nu voor beginnen pleiten.

neem nu het éclairken. allez, die combinatie van koekske, vanillecrème en chocolade is toch fenomenaal? (is er iemand die dat niet lust?) verdient die uitvinder niet wat extra aandacht? een standbeeld? of zoals ik al zei: hesperollekes, met puree en kaassaus. zou ik dus graag nomineren voor de goddelijkste combinatie allertijden. maar dan wel de variant met prei -witloof gaat er bij mij niet in, da's veel te bitter. credits aan de mama voor die combiné.

graag uuuuwwwAANDACHT...

...voor de 'doorklikken maar!' sectie. de aandachtige lezer heeft ongetwijfeld al opgemerkt dat er sinds gisteren een nieuwtje bij staat. jawel, die link daar met enkele !!!! op het eind. de nog aandachtigere (en trouwe) lezer, bedenkt zich vast en zeker: hoe? weremal? heeft da joenk al nie ne vespa verkocht?

beste lezer, dat klopt allemaal. de vorige vespa werd verkocht om de huidige te financieren. maar nu wil fannimus een nog zwaarder model. het is te zeggen, met veel pijn in het hart beseft hij dat zijn vintage model (super 125cc) niet bepaald gemaakt is om mee over de R4 te tjeezen. een brommer waarmee we ons op de ring van gent kunnen begeven, zullen we echter nodig hebben eens we naar melle verkassen. en daarom doet mijn lief, met véél pijn (bis) zijn mooie, overigens in perfecte staat verkerende vespa van de hand. voor de technische details kunt u hier terecht. voor een informatiever verkoopspraatje kan u mijn lief aldaar contacteren.

véronique

hoeveel babysitters we met ons drieën juist versleten hebben, weet ik niet. véronique moet één van de laatsten in die lange rij geweest zijn, want van haar staan de herinneringen me nog zeer levendig voor de geest. welke foute vriendjes ze had -en we spreken jaren '80: zij een marina met afgebleekt big hair, stretch jeansbroek; hij nen john met nektappietje en stoere, plastieken lederen vest, flosjkes incluis. hoe ik mee mocht naar de grote foor in antwerpen, hoe we half vlaanderen aftsjolden op de trein-tram-bus-dag (spannend!), en hoe ik haar samen met mijn beste vriendinnetje m. het bloed van onder de nagels kon pesten. ha, nu ik er aan denk: véronique heeft m. en mezelf ooit uit de auto gezet. dat was op de n9, ergens ter hoogte van de supra bazar, op de terugweg van de decascoop. en wijs dat we dat vonden! neen, dankbaar waren we niet op die leeftijd. pesterig, dat wel. het is alsof ik nu pas besef wat ze allemaal voor ons deed, en hoe zot ze van ons was. allez ja, toch zeker van de piepjonge broertjes j&j.

véronique heb ik in geen tijden gezien. tien jaar? vijftien? ik gok dat we mekander in geen 15 à 20 jaar gezien hebben. nochtans heb ik min of meer kunnen meevolgen met haar grote dingen des levens. via via hoor je die zaken wel. dat ze na die resem foute vriendjes eindelijk de ware vond in een zekere tony. dat ze trouwden en tezamen vier kindjes kregen. het oudste moet intussen een jaar of acht zijn, het kleinste gaat nog niet naar school. drie dochters en één zoontje, milan -oh, wat hoor ik die naam graag, dacht ik toen. ook vertelde men me zovele jaren terug dat véronique ernstig ziek was. borst-K. in de fleur van haar leven, en dan zoiets.

het is niet goed afgelopen. vandaag wordt ze begraven, ons tante nic. raar doet dat. die wrede K. ik mag er niet aan denken. en toch moet het vandaag. voor tante nic, voor al die andere mensen die erdoor getroffen worden. en ook moeten we heel hard hopen dat wij, ons geliefden, iedereen er bespaard van mag blijven.

u doet toch ook mee?

Op 1 februari doen we ALLE LICHTEN UIT van 19u55 tot 20.00u ! ACTIE tegen de klimaatsverandering.

Neem op 1 februari 2007 deel aan de grootste mobilisatie van deburgers tegen de klimaatsverandering !L'Alliance pour la Planète (groepering van milieuverenigingen) doet een oproep tot al de burgers :Gun de planeet 5 minuten rust! Iedereen wordt verzocht alle lichten te doven op 1 februari as, van19u55 tot 20.00u.Het gaat er niet om enkel die dag gedurende 5 minuten energie tebesparen, maar wel om de aandacht van de burgers, de media en tevens de politieke besluitvormers te vestigen op de energieverspilling enopde noodzaak om dringend iets te ondernemen !

Waarom op 1 februari 2007? Omdat die dag in Parijs het nieuwe rapport van de klimatologischeexperten van de Verenigde Naties uitkomt. En dat gebeurt bij onze buren! Wij kunnen dus onmogelijk deze kans laten voorbijgaan en moeten bijgevolg de schijnwerpers richten op de dringende aard van 's werelds klimatologische situatie. Als we allen deelnemen zal deze actie werkelijk een mediatieke én politieke invloed hebben, en dit enkele maanden vóór de verkiezingen !

vraagje

is er een diëtist in de zaal? het zit zo. sinds een drietal weken loop ik gezwind mijn lessen uit, squash ik eens per week, en zit ik gemiddeld een half uur per dag op den vélo. mijn eetpatroon is licht gewijzigd, in die zin dat ik minder vetten/suiker, en meer groenten/fruit naar binnenspeel.

kan iemand me uitleggen hoe het komt dat ik geen enkel grammetje afgevallen ben?

in mijn nadeel spreekt dat ik nog altijd bij en tijd stond een glazeke (of meer/te veel) alco nuttig, en (te) regelmatig mijn buikje 's avonds laat vul. enfin, het doet er niet zo heel hard toe. de sportiviteit doet me deugd, en da's het belangrijkste momenteel. het is alleen dat ik me afvraag of mijn lijf sinds de rookstop enkel nog 'verdikken' verstaat, en even vergeten is dat daar ook zoiets is als 'afvallen'. mocht iemand weten waar het magische vermageringsknopje zich doorgaans bevindt, houdt u dan vooral niet in het te vertellen. ik begin namelijk te geloven dat het mijne op *uit* staat.

u komt toch ook...

...naar het feest van gentblogt? ja-ha, gentblogt is jarig en dat moet gevierd. meer info.

gypsy shopt

bestaat er eigenlijk iets mottiger dan shoppen? hoe kunt ge dat nu in godsnaam wijs vinden, zelfs tot uw favoriete bezigheden rekenen als...

...ge de helft van de tijd in te kleine kotjes moet kruipen?

...staat te vapeuren in veel te warme winkels....

...om vervolgens weer koud te krijgen wanneer ge buitenkomt

...ge u op twee uur tijd vijftien keer moet aan -en uitkleden...

...om enkel met een rok en schoenen thuis te komen -twee kledingsstukken die je niet eens zo hard nodig hebt

...ge u afvraagt of de broek mooi is, maar het niet kunt zien wegens geen spiegel in dat klein kotje

...ge u buiten dat kotje moet begeven om het resultaat te aanschouwen

...ge u constant afvraagt of de mensen in de winkel u kunnen zien door dat spleetje (ah ja, want het gordijn is natuurlijk net te smal voor het kotje)

shopaddicts: verlicht mijn geest, wat zie ik over het hoofd? van het shoppen kan enkel het aperitiefmoment mij bekoren. het aperitiefmoment dat bij wijlen meer tijd in beslag neemt dan het shoppen zelve. maar dit terzijds. want die nieuwe broek en dat pulleken (die ik stilletjes aan heel hard kan gebruiken), vond ik gisteren niet. *zucht*, la redoute dan maar?

poging tot zelfportret

oei, ik geloof dat ik een beetje aan het zeuren ben met het zelfportretstokje dat ik zonet van pierre toegeworpen kreeg... een portret is het zeer zeker, en gypsy, allez ja, gypsietje staat er op. so far so good. alleen vrees ik in de verkeerde categorie van portretten terecht gekomen te zijn. is dit niet veeleer een familieportret? die madam, beste lezers, dat is immers mijn mama.

't is één van mijn favoriete foto's allertijden, en veel schoner dan de mooiste foto die ik ooit van mezelf nam of zal kunnen nemen, daarmee. sinds het vorige boemerangsgewijs teruggekeerd is, durf ik stokjes voorlopig niet meer door te geven. dat ik zeer nieuwsgierig ben naar een foto van elkeen die hier in mijn blogroll staat, vermeld ik geheel toevallig hé.

zot

zo zot. gisteren zag ik in relais (op video) een documentaire waarvan ik eerst dacht: dit kan niet anders dan zwaar overdreven zijn. even later dacht ik: shit, even so, dan nog en al van die dingen: dit is niet normaal. de conclusie? vanaf nu eet ik *nooit* nog ongezonde troep. jup, ook ik heb super size me achter de kiezen. één probleem: me luvs vettigheid, vlees, kaas en bun. kortom: een whopper of quarter pounder with cheese durft er met graagte ingaan. niet elke dag natuurlijk, maar my year as an exchange student heeft afdoend bewezen dat ik het niet snel beu word, dien brol.

maar dat die amerikanen dus zot zijn. nog een kleine anecdote? kwam de toenmalige boyfriend rustin op bezoek naar belgië. zegt hij op een goede avond tegen me: "honey, let's go eat something healthy this evening... what d'you think of a pitta?". (ik): "healthy?". (rustin): "well yes, there's plenty of vegetables on that, so healthy, yes". en het zotste van al: diene jongen zou iets van voedsel moeten afweten wegens zwaren diabetis.

goe bezig

"je bent goed bezig! ja-ha, want vandaag heb je alweer een grens verlegd!".

het is dat evy het gezegd heeft.

curieus

heel het gedoe rond laurent en zijn frapatsen interesseert me niet zo bijzonder, maar toch moet ik toegeven curieus te zijn naar sommige gevolgen ervan. laten we er voor het gemak van uitgaan dat de saksen-coburgers net als de helft van alle families in dit koninkrijk, op zondag gezellig samenkomen voor het wekelijkse diner.

hoe zou het dan gesteld zijn met de communicatie tussen broer en zus, nu astrid haar dotatie dreigt te verliezen? of met de broer-broer relatie, nu filip dankzij boerlief nog meer een protocolair figuur dreigt te worden? en wat met de vader-zoon relatie, nu de pater familias misschien zijn vermogen zal moeten aanspreken om de gemaakte kosten terug te betalen?

kortom: zou het op dat wekelijkse familiediner gezellig tafelen zijn? doen de saksen-coburgers van ijzige stiltes en koude oorlog, of heeft het italiaanse bloed van la mama invloed en doen ze eerder van roepen, tieren en botsende furies? of handelen ze zulks liever op subtiele en venijnige wijze af -in ware festen stijl bijvoorbeeld? stil mijn honger, koppen of telefacts! draai hier maar eens een exclusieve reportage over!

zucht

ik weet, ik weet, hiermee trap ik de deur wel heel diep in. en ze stond al rekkewijd open. toch moet en zal ik het hier effe uitschreeuwen: GULDER STOMME kloten.

wat hoorde mijn lodderig oor immers zopas op het radionieuws:"... de Verenigde Staten dreigen Iran en Syrië af..."

verder heb ik niets meer gehoord, wegens *compleet woest* van hier tot in Damascus over Teheran en weer terug tot in Gent. het werd even helemaal leeg en vol tegelijk in mijn hoofd. iets fysisch. concreter was het iets in de lijn van 'wit voor de ogen', maar dan aan mijn oren. was ik plots doof van colère geworden. kwestie van lodderige ogen en oren helemaal dooreen te halen. dat het laat is en ik moe ben.

maar we hadden het over de US of A, en m.b. over de Amerikaanse gezagsbekleders, die ik (net als 99% van de wereldbevolking) verwijt stomme kloten te zijn. jawel, mevrouw rice dat geldt evenzeer voor u. niets nieuws onder de zon, zover ben ik ook al mee. maar euhm, toch dit. als ge een rapportje bestelt, en als Baker en companie toevallig aanbevelen te communiceren, de dialoog aan te gaan met de landen waarvan sprake, dan bedoelen zij niet *niet* dat ge nog meer den gestampten boer (of ja, in jullie geval: den stoeren cowboy) moet uithangen hé. leg ze maar naast u neer, deze conclusies die even een sprankeltje hoop in mij deden opleven. stomme kalle die ik ben.

excuus voor mijn taalgebruik, proper nederlands is niet één van mijn specialiteiten, en zeker niet wanneer ik ziedend kwaad loop. of triestig.

de lift

in de categorie: dat wil je echt niet meemaken.

we staan met z'n drieën in de lift. u kent het soort wel, zo een heel klein en vooral groezelig examplaar. drie etages staan we onder die andere grootstad, brxs. het knopje geeft aan dat we allen naar 0 willen. het spel gaat echter eerst naar -4, alwaar twee van de vier wachtenden aanstalten maken om het liftje te betreden. van het winnende duo dient gezegd dat ze nogal zwaarlijvig zijn. ik vermoed dat moeder en dochter samen goed zijn voor -ik vermoed alweer- driehonderd kilo? heb ik allemaal geen probleem mee hoor, maar het groezelige liftje van deze brusselse ondergrondse parking klaarblijkelijk wel.

TUUUUT-TUUUUT-TUUUT klinkt het plots, BLINK-BLINK-BLINK doet een alarmknop. hierdoor kleurt de lift helegans in van dat dreigend rood. for the record: of die rode gloed er ook echt was, kan ik niet met zekerheid zeggen. het kan heel goed zijn dat mijn angstige geest voor iets tussen de werkelijkheid en dat beeld zit.

terug naar de tutende en blinkende lift. de bij schatting 300kilo stapt één voor één terug uit. het andere duo, een iets courantere 150kilo doet een poging. *NO PROBLEMO*, zegt de lift en we zoeven naar boven... achter ons horen we nog een bulderende lach van het zwaarlijvige moeder-en-dochter duo. liever dat dan in een gênante stilte achterblijven, veronderstel ik.

warrig

mijn.hoofd.staat.op.ontploffen. alweer raast een overload aan information door dat warrige brein van mij. kan-niet-meer-helder-denken. hoe doen mensen met kindertjes dat toch? chapeau hoor, echt waar. ik meen het, kijk maar: CHAPEAU!! verder dan aan mezelf, het werk, de hobby's, een occasioneel wasje en plasje moet ik zelden denken. kooksels, die komen pas op tafel als ik of fan *goesting* hebben om achter het fornuis te kruipen. gekuist (met nat!) wordt er pas als het niet meer kan zijn.

wat een luxeleven hebben wij, denk ik dan. en toch staat dat hoofdje van mij alweer eens op exploderen. hmmm, op dat vlak ben ik toch geen echte vrouw hoor -ik kan immers maar één ding tegelijk denken? "man man, die volley (vana), en die squash (morgen) zullen deugd doen", is de enige heldere en duidelijke gedachte die zich momenteel aftekent daarboven.

nieuwjaarsdrink

we willen niet van stoppen weten. gisterenavond nog zaten we ter ere van het nieuwe jaar aan een rijkelijk gevulde dis (dank daarvoor, schrvdr en b.!), en straks mogen wij alwéér feesten. hoewel we er al elk jaar voor uitgenodigd waren, zal het nu pas de eerste keer zijn dat we der geraken. shame on us; als fiere gentenaar ontbreken op de nieuwjaarsdrink van de burgemeester! hihi, en met de komst van daniël termont is er dubbel zoveel drank voorzien (30.000 consumpties in plaats van de 15.000 van vorig jaar, whiii).

doen ze dat elders eigenlijk ook, zo een nieuwjaarsdrink?

over knudde en knoedels

zo. dat weten we dan ook weer.

en ook dat britney haar leven gaat beteren, zelfs een regeling heeft uitwerkt rond het hoederrecht van de kinders; en dat marilyn manson gaat scheiden maar het zelf nog wist wegens zatlapperij.

wel, dank u zeer voor deze onmisbare info, kwaliteitskrant van me. gggrrr. waarom valt mijn blik toch altijd op dat soort onzin?

meeloper

wat nu volgt is een beetje van een belachelijke mededeling. niet zozeer de mededeling op zich, maar vooral de aard van de boodschap is dat. die heeft namelijk betrekking op één van mijn goede voornemens. en de eerste week van januari lopen stoefen over hoe goed het niet gaat met uw goed-voornemen is redelijk not done, vind ik. allez ja, toch zeker met het oog op de volharding en het slagen ervan... soit, bij deze mijn allerpersoonlijkste disclaimer van-kom-mij-achteraf-niet-in-mijn-gezicht-uitlachen a.u.b. maar het zet ons wel onder druk, en dat is nog zo slecht niet.

waar het over gaat? de kilo's, hé.

moet u weten: gypsy is een absolute ramp op vlak van diëten. daar moet ik nog niet eens aan proberen denken, of ik krijg al een onweerstaanbare drang naar het vettigste dat er bestaat. ik leef evenwel nog altijd in de veronderstelling dat ik min of meer mag blijven eten wat ik wil, zolang er maar bewogen wordt. optie b dus. me al fietsend door het leven sleuren doe ik al, maar daar vermagert een mens kennelijk niet erg snel/veel van. zwemmen is te omslachtig. volley en squash doe ik heel graag maar veel te weinig, ook al wegens omslachtig.

de gruwelijke conclusie: haal die loopschoenen vanonder het stof, gypsy! (god knows hoe hard ik lopen-om-te-lopen verfoei)

zo gezegd, zo gedaan. gezien de totale mislukking van de vorige poging -al moet hier ook gewezen worden op een verzwikte enkel- hebben we er dit keer een extra hulpmiddel bijgehaald... tatarara.... de start-to-run podcast met evy! daarmee is het helemaal officieel: gypsy is ne meeloper.

hoe het gaat? veel beter dan verwacht eigenlijk. geen rode tomat-toestanden, ook is er veel minder van dat luid en schaamtelijk gehijg te horen dan bij de vorige poging. wat ik wel weer doe, is strompelen in plek van lopen -zouden de passanten doorhebben dat ik weldegelijk aan het joggen ben?, vraag ik me soms af. maar kom, we hebben les 2 zopas uitgestrompeld en we voelen ons fantastisch goed met onszelf. die podcast werkt! vreselijke muziek, dat wel.

vergeten

zegt de radiomeneer deze ochtend in voor de dag: "ariel sharon ligt vandaag precies één jaar in coma". oei, dacht ik zo bij mezelf, leeft die mens nog? totaal vergeten.

een gelukkig...

(hoe raadt u het?)... 2007!!!

ter ere daarvan hebben wij ons goed gesmeten, ons fantastisch geamuseerd. het samengebokste, want door zes mensen ineengeflanste feestmaal was overheerlijk. moet gezegd dat de mannen zichzelf in hun kookkunsten overtroffen hebben. k. en ikzelf deden waar we goed in zijn :-). een bacchanaal it was, we hebben er voor één van onze gasten uiteindelijk de primperan moeten bijhalen.

in de binnenstad was het als vanouds véél te druk. gelukkig bestaat er dan nog iets als marginale cafés alwaar er ruimte te over is om uzelve samen met de vriendjes ne keer goed te laten gaan. en zo heb ik mogen merken: collectieve zattigheid is nog altijd ongelooflijk wijs, en kan aanstekelijk werken. da's, euhm, jawel mijn excuus. maar als ik dan denk aan mijn goede voornemens, is het nieuwe jaar eigenlijk héél slecht begonnen. van het eerste (wat minder de zuipschuit uithangen), is alvast niets in huis gekomen. ook mijn tweede voornemen (wat kilo's verliezen) zal voor later zijn. hihi, en gestopt met roken was ik al. bij deze excuus voor al het gezaag ("mag ik eens een trekje van uw sigaret?") . soit, we hebben een heel jaar om ons leven te beteren.

en u, hoe heeft u de laatste avond van het jaar doorgebracht? heeft u er ook een feestje van gemaakt? een paar beloftes aan uzelf gemaakt?