lees hieronder een tekstje dat ik begin april schreef en u kent mijn state of mind van de voorbije maand... ahum.
d-day nadert met rasse schreden. 21/4 trekken we eindelijk in ons nieuwe, zelfgekochte huis. woehoew en joepiedepoepie? niet helemaal. wreed vrouwmens dat ik ben, maakt dat vooruitzicht me aan geen kanten onverdeeld gelukkig. laten we het houden bij een erg dubbel gevoel waarmee ik zit. vandaag: de downside aan het grote trek naar melle gebeuren -bij deze bent u gewaarschuwd.
het vooruitzicht van te moeten verhuizen, durft me dus al eens helemaal triest te maken. de rompslomp e.d.m. is het probleem niet (nu ja), wel de verandering op zich doet me gruwelen. ver-an-der-ing met een grote V. nee, dat is niet één van mijn specialiteiten. het is dat ik me nogal zwaar kan hechten aan vanalles en nog wat -en dan liefst aan de domste dingen eerst. en dat hier *ons* eerste nestje allertijden ligt. en dat ons mama's/broers hier in 't straat wonen. en dat ik de winkels gewoon ben, dat gunter -onzen bakker- mij kent, en de jetman ook. en dat ons huis slechts op minuten fietsen van sint-jakobs ligt, en en en....
om even alle registers open te trekken: schijtebenauwd ben ik. ja hoor, heel mijn content-in-gent-leven en alles derop en deraan zal binnenkort definitief tot het verleden behoren. wat natuurlijk dikke vette bullshit it. ik zou er wel vijftien postjes over kunnen vullen, maar om het schoon en simpel te zeggen: "eigenlijk vind ik de overgang tussen twee fases altijd het moeilijkst. je kiest voor iets nieuws, en dat brengt angst en onzekerheid met zich mee." niet mijn woorden, wel die van an miller in humo nr.12/3472. en oh zo herkenbaar.
haha, maar dat was dus twee weken geleden. best dat we overmorgen onze sleutel kunnen ophalen, en er in kunnen vliegen. het heeft intussen wel lang genoeg geduurd.