vandaag was ik er heel even van overtuigd dat niemand me kon zien. helemaal onzichtbaar voelde ik me. op tien minuten tijd drie keer moeten gillen alsof uw leven ervan afhangt*, doet (ewel ja) een beetje vreemd aan. allez, ben ik dan toch een fijne spriet? nope. draag ik misschien een camouflagevest? neen gij. ga ik volledig op in het decor van het straatbeeld?
het moet zijn, want drie zondagschauffeurs zijn er op deze vrijdag in geslaagd me zo ongeveer van de baan te maaien. drie keer op tien minuten tijd: bravo. en dan heb ik het nog geeneens over mijn dagdagelijkse slalomroutine. ah ja, dankzij het occassioneel openvliegende portier, dubbelgeparkeerde bolide en onverwacht manoeuvre, mag ik met trots mededelen dat ik intussen getraind ben voor het kampioenschap in de slalom-op-vélo. ook wel genaamd het wijk-uit!-of-ge-doet-u-zere-spel! ggggrrrr het verkeer in ons contreien: je moet er toch soms heel hard zen voor zijn om er tegen te kunnen.
*het was eigenlijk veeleer vloeken voor dood.
3 opmerkingen:
Een mogelijke oplossing komt duidelijk uit de koker van een automobilist: trek fietsers van die debiele fluovestjes aan. Kak.
Proficiat. Je bent erin geslaagd mijn record te verbreken (en ik droeg nochtans een fluovestje). Eens een zwakke weggebruiker, altijd een zwakke weggebruiker ... fluovestje of niet. Ik zal echter wraak nemen, alleen weet ik nog niet hoe.
@lou: ja binnen een jaar of tien mogen we alleen nog als michelin mannekens op de baan...
@smiling cobra: ik ben benieuwd!
Een reactie posten