over dat monster en dat dwaas beest

vraagt josie of ik mijn katten niet mis.

daar kan ik één kort en bondig antwoord op geven: enorm. ok, het is groot gemak, uw huis en fleece kattenhaar vrij te hebben, niet langer elke vorm van voedsel te moeten beschermen tegen de altijd hongerige billie of nooit nog in zeven haasten naar de winkel moeten terten om kattenvoer. en uiteraard hoor je me niet klagen over het feit dat ik kattenbakken niet langer moet ontdoen van euhm stinkend grief.

staat daar tegenover dat ik dat monster (billie) en dwaas beest (luka) niet langer als vibrerende bollekens pluche op mijn lijf liggen heb 's avonds, dat ze me 's ochtends niet komen begroeten (i.e. achtjes lopen tussen mijn benen, terwijl ik op toilet zit), dat ik nog altijd de reflex heb vetrandjes te sparen. om maar te zeggen: mocht ik een tuin hebben, zit ons land met een kattenontvoerster.

billie

neen, dat monstertje was de laatste paar dagen aan geen kanten meer te genieten. van sproeien geen sprake maar heelderdagen op strooptocht zijnde en onderwijl ons preutse luka bespringend, was de tijd voor actie hoogdringend geworden.

en zo geschiedde. onzen billie gaat thans door het leven zonder ballen! dit keer heb ik me er van vergewist domme uitspraken achterwege te laten bij meneer de dokter. ik heb gewoon mijn klep gehouden, dat leek me het veiligst. alleen toen hij vroeg: "wilt ge der op kijken?", heb ik toch maar medegedeeld dat de persoon die indertijd bij de dissectie van het konijn tegen de vlakte ging, ik was: "het was pertangs interessant hoor."

niettemin, een supersnelle operatie zonder accidenten van mijnentwege en 54 euro later was het monster getransformeerd in euneuch. ons geterroriseerde luka ziet er nu al dankbaar uit. billie vertoont dan weer alle trekken van een doorwinterd alcoolist. het is eens iets anders.

stinkie

lieve lezer, ik heb een ernstig huishoudelijk probleem.

laat ik beginnen bij de grond van de kwestie: stinkie. zo hadden we dat monstertje beter genoemd ja. niet billie maar stinkie. ik weet dus intussen heel goed wat het is om een *echte* kat in huis te hebben. dat ravot, vecht, hangt de gangleader van de buurt uit, fleemt dat het een lieve lust is, klautert in bomen om er vervolgens niet uit raken, boeft voor dood, zaagt chronisch om eten en -last but not least- stinkt er op los... iets helemaal anders dan die andere kat, ons oh zo lieve maar licht debiele luka.

maar over dat geurprobleem dus. het wordt een beetje marginaal wanneer uw huis naar kat ruikt, niet? tijd voor een actieplan dacht ik zo. 1/ontsmet uw huis ter ere van dat monster. heb ik al een paar keer gedaan welja. levert evenwel niet geheel het gewenste resultaat op. ok, het doet dan wel in eerste instantie frisser aan, maar binnen de kortste keren ruikt het -dankzij dat monster- toch iet of wat muf. 2/neem dat monster zijn mannelijkheid af. en ja hoor, soon the be featured: billie zonder ballen. 3/steek de katten in de garage. dat werkt. maar het is zo zielig. kan dus enkel als noodoplossing gelden.

en wat nog, lieve lezers? hoe houd ik dat beest in godsnaam in bedwang? zijn daar nog andere ingrepen om katers te temmen?

samen

***begin: gezamenlijk bericht van fantje en tvdv (a.k.a. gypsy)*****

lieve lezer, familie, vrienden, toevallige passant,

dit weekend hebben wij besloten een punt te zetten achter onze mooie relatie. laat het een troost wezen dat dit in alle rust, sereniteit, vriendschap, ja zelfs liefde is kunnen gebeuren -op een ongelooflijk schone manier, net zoals onze relatie dat geweest is. het hoe, wat, waarom, al de details die tot dit moment geleid hebben, houden ons op dit moment minder bezig dan het feit dat wij beiden het gevoel hebben dat we de juiste beslissing nemen. dat we mekaar nog altijd graag zien welja, en niets liever willen dat elk van ons gelukkig wordt in dit leven.

wij beseffen dat het voor sommigen onder jullie een hele schok is -dat is het voor ons na die acht jaar ook. wij beseffen dat het wennen is, dat het de komende dagen bij bekenden the talk of the day zal zijn. wij danken u alvast voor de bezorgdheid en interesse. niettemin hopen we dat het stormpje snel liggen zal, want nu is het voor ons hoog tijd geworden dat gebroken hart te helen, de brokken te lijmen, de draad van het normale leven op te pakken en weer als fantje en tvdv door het leven te gaan. niet langer samen. maar apart dus. en ja, dat doet ontstellend veel pijn. en ja, ook wij hadden het veel liever anders gezien. maar het is nu zo.

wij beiden hebben het grote geluk dat wij een ongelooflijk lieve familie en goede vrienden hebben om op terug te vallen. die op tijd en stond vragen: hoe gaat het met u, die voor luisterend oor spelen en tonnen krediet en begrip te veil hebben. ook zijn we beiden opgelucht dat de beslissing dan eindelijk gevallen is, en dat we ze samen hebben kunnen nemen. we begrijpen mekaar opnieuw. naar omstandigheden gaat het dus goed met elk van ons.

alvast bedankt voor het begrip. dank u voor uwwwwaandacht.

********einde gezamenlijk bericht van fantje en tvdv***************

schurftie

ons luka -u weet wel: ons o zo lieve, maar debiele kat- ziet er redelijk schurfterig uit tegenwoordig. ze ziet er sowieso uit als een scharminkel van een mager beestje dat met een beetje fantasie een lapjeskat genoemd zou kunnen worden. en sinds kort is al het haar op haar gat is verdwenen, zo ook dat rond haar nek en andere lichaamsplooien! niettemin, het beest is sinds de trek naar melle supercontent en beweegt al eens (capriolen en al). het hoognodige bezoekje aan de dierenarts werd dus stelselmatig uitgestelt -yup, procrastination is hier ook een teef.

maar vandeweek zag ik daar plots rare puistjes verschijnen. dus zij en ik in volle paniek en in een visioen naar de dokter. het heette dat ons haarloos geval ofwel vol met vlooien zit, ofwel een "hormonaal probleem" heeft. ik gok op het tweede.

ik (nog altijd in volle paniek): en die puistjes dan, meneer de dokter?

dokter: *dat*, mevrouw, zijn *kuch* de tepels.

en kwestie van niet te moeten ingaan op die afgang... dat visioen van hierboven? awel, door die rare puistjes was ik er helegans van overtuigd dat ons luka door één of andere zeldzame en acute ziekte getroffen was. zodoende zag ik mezelve al in een klinische omgeving in tranen, de dierenarts met een gigaspuit in aanslag, ik gillend: neeeeeeeejeuuuuhhh, telefonerend naar het lief van wilt gij nog afscheid nemen?. ik zag me al zielig en moederziel alleen met die lege kattenbak thuiskomen. neen hoor, ons luka heeft gewoon tepels

verhuizen is spannend en stinkt ook wel een beetje

pierre zei daar iets van 'het is wel spannend hé, zo een eerste avond slapen in uw nieuw huis?'. true, en toch heb ik het niet helemaal zo ervaren. na een week of wat gecampeerd te hebben in twee halve en vuile huizen, kwam dan d-day met een verhuis -en kuisploeg derop en deraan. en omdat het niet allemaal kuisen en verhuizen moest zijn, had ik die zaterdag voor deze ongelooflijk lieve vrienden en familie een bubbel en pizzamoment voorzien. ja hoor, gypsy weet nog altijd wat belangrijk is in het leven. soit, die eerste avond dus in ons nieuwe huis is geëindigd met comateuze (MOE!) en wat tipsy gypsy (ow shit, dat rijmt).

maar de kneusjes in ons hebben zeer zeker spannende momenten beleefd. met stip genoteerd op één: schuunmoeder zien toekomen in melle met ons luka. dat moet het moment in die hectische week geweest zijn dat ik heel hard besefte: we zijn volledig verhuisd, er is geen weg terug. en dat sloeg wel even in de onderbuik, ja.

het beestje was uiteraard compleet uit haar element van de autorit en de omstandigheden. heb ik haar dan in *onze* living losgelaten om te acclimatiseren. en oh wonder, ons licht debiele maar oh zo lieve kat leek in no time op haar eigenste zelve. ofte flemerig, lui en ietwat tegendraads. maar we hebben te vroeg gejuicht. hoewel ze die eerste kritieke dagen haar gevoeg schoon en flink in de daartoe bestemde kattenbak deed, is ze na een paar dagen beginnen piesen en kakken gelijk dat het haar uitkomt. overal in het huis een beetje, en bij voorkeur in mijnen bureau is dat. not funny.

en het ergste is dat ik een complete leek ben op het vlak: hoe maak ik mijn kat zindelijk. iemand?

de luxemburgtruuk

lag vanmorgen in de brievenbus: een envelop met twee toegangsticketten voor dit evenement. waarom we niet gewoon naar werchter trekken? omdat dat te duur is tiens, en te druk, en veel te veel van het goede op vier dagen tijd... een mens als ik doet zich van veel minder een overload op, dus neen dank je.

dan liever de luxemburgtruuk: da's veel goedkoper, veel minder volk. ok er komen heel wat minder groepen en er is maar één podium. maar dat resulteert dan weer in veel minder van het typische, eindeloze getsjol dat een festivalbezoek al eens lastig kan maken. en ik heb er goede hoop op dat ik josh nog ne keer van dichtbij ga kunnen zien.

niet onvermeldenswaardig is dat aan dit alles een tent aan te pas komt: hoera. poeh, hoor mij nu nog klagen dat we niet op reis gaan dit jaar.

geil

ons luka loopt geil en dat is niet bepaald een zicht. om nog maar te zwijgen van de akelige geluiden die momenteel uit de diepste krochten van dat beest opborrelen. en vraag ik me elke keer weer af: mag ik me ergeren of moet ik vooral compassie hebben?

de competente belg

pfffff... we zijn der vet mee.

allemaal goed en wel dat wij de beste zijn, maar dat heeft zo zijn gevolgen hé mensen. liever wilde ik dat we iets minder competent waren, zodat we -of in dit geval: lief- niet langer naar het buitenland gestuurd zouden worden. kunnen ze dat zelf niet, die servers installeren, daar in spanje? ja want daar zit hij momenteel, mijn lief. espagna is uiteindelijk nog wel een meevaller, hoor. dan denk ik vooral aan lekkernijen die hij garantie mee zal importeren. ah ja, want dat is de deal. let it come, jamon iberico en van die zeemzoete jerez sherry. ow ja, en laat hem ook maar snel terugkomen.

lief verandert van gedacht!

weet u nog dat mijn lief zijn vespa verkopen zou? gedachten als dien vespa is oh zo mooi en ik heb er een soort van emotionele band mee ontwikkeld, moesten plots onderdoen voor dat spel is 'onpraktisch', en enge gedachten als 'ik kan het geld goed gebruiken', enzovoort.

hierop stroomden ongelovige reacties binnen als: fannimus? uw vespa? neen! waarom toch? no way! (en allerhande varianten). fetisjismen voor gemotoriseerde voertuigen zijn me redelijk vreemd, maar toch liet deze episode ook mij niet onberoerd, zo blijkt. er was een ietwat wrang gevoel komen opzetten, zo van 'allez, gaan we de praktische toer beginnen opgaan of wat? wij?

haha, niets van dat! lief is van gedacht veranderd! hoera! de mooie doch niet erg praktische vespa super blijft!

te huur

sinds eergisteren hangt er een 'te huur' bordje voor *onzen* venster. vandaag komt er al drie man kijken: nen zwaren john, een alleenstaande mama en dan nog een madam die vriendelijk klonk aan de telefoon.

het zijn allicht mijn zakens niet, maar der moet en der zal in *ons* huis een fijn persoon komen wonen, of een fijn koppel met/zonder fijne kindertjes. het is dat ik er heel graag gewoond heb, in *ons* huis. en dat ik het ga missen, hier in sint-amandsberg. ow en niet te vergeten, dat ik wil dat mijn broerkes en mama fijne buren krijgen. ah ja, want zij blijven natuurlijk naast *ons* huis wonen...

zodus, bent u een fijn mens die op zoek is naar een fijn huis in het gentse? stuur dan als de bliksem een mailtje naar gypsyeyes1979@gmail.com!

we doen mee dit jaar! joepie!

elke keer is het weer van dattum, elke keer moet ik dat hoofd van me breken en elke keer opnieuw kom ik af met een teleurstellend resultaat. neen, dat laatste klopt niet helemaal. voor zijn 26ste verjaardag kreeg hij toch maar mooi ne sjieken vélo (maar niet zo sjiek als de mijnen), en onlangs (voor zijn 27ste b-day) mocht hij een ipod ontvangen.

mijn lieve fannimus is dus zo nen typische man waarvoor het weinig evident is om met een leuk en origineel cadeau op de proppen te komen. grote en gigantisch dure cadeaus, geen probleem. een kleine fijne attentie bedenken, ho maar. nu valentijn voor de deur staat, vermoed ik dat het niet bepaald de bedoeling is om, zoals bij zijn verjaardag, aan fondsenwerving te doen bij familie en vrienden. nen grote cadeau op valentijn is ten andere not done. ik ben al lang blij dat we dit jaar nog eens meedoen!

bij deze: wie heeft tips voor een klein, fijn, persoonlijk (!) cadeau? zijn bij mijn lief nooit een optie geweest: mooi scheergerief, eau de cologne, sieraden, pennen, kleren, en dat soort zaken. ben het intussen moe om af te komen met: fnac bon, cd, boxershort. ow en geen biermand of zo, dat krijgt hij al genoeg -of voorziet hij zichzelf in.

nieuwjaarsdrink

we willen niet van stoppen weten. gisterenavond nog zaten we ter ere van het nieuwe jaar aan een rijkelijk gevulde dis (dank daarvoor, schrvdr en b.!), en straks mogen wij alwéér feesten. hoewel we er al elk jaar voor uitgenodigd waren, zal het nu pas de eerste keer zijn dat we der geraken. shame on us; als fiere gentenaar ontbreken op de nieuwjaarsdrink van de burgemeester! hihi, en met de komst van daniël termont is er dubbel zoveel drank voorzien (30.000 consumpties in plaats van de 15.000 van vorig jaar, whiii).

doen ze dat elders eigenlijk ook, zo een nieuwjaarsdrink?

aan iedereen: beste wensen!!

koud-water-vrees

staat ons luka deze ochtend aan de terrasdeur te neuten, zeg maar bleiten, zo van "'k wil naar buiten". ik weet al op voorhand wat er gebeuren zal, maar trek niettemin de deur open. snorharen plakken plots tegen haar snoetje -voor de minder trouwe lezers, ons luka= ons redelijk debiele, maar o zo lieve kat. ge ziet voor uw eigen ogen dat beest plotsklaps ineenkrimpen, en vliegensvlug haar kont keren. zo gaat het dus al gans de week. tja, gezien de toestand daarbuiten is dat niet eens zo verwonderlijk eigenlijk.

zalig is het...

...dat ik vanavond in een bedje met verse lakens slaap -al heb ik een bloedhekel aan het verversen van beddengoed, en was het ook deze keer weer vloeken.

...dat het squashen beter en beter lukt, dit mede dankzij de rookstop-al begin ik wel te vrezen voor mijn voeten/ligamenten. de normale gang van zaken respecterend moet ik nu ongeveer mijn halfjaarlijkse verstuiking oplopen. of neen, eigenlijk is het de beurt aan een goeie, degelijke scheur in één van mijn ligamenten. whatever, welke blessure het juist wordt, is lang niet meer spannend. the question my friends is immers niet wat, wel wanneer.

...dat ik bijna twee weken gestopt ben met roken -al ben ik intussen wel (BOEHOE!) een kleine twee (!) kilo aangekomen. verwelkom mijn nieuwe verslaving: het smikkelen, bij voorkeur laat op de avond.

...we onze jubilee dit weekend elders vieren -al heb ik het niet kunnen nalaten te verklappen waarheen we trekken.

...dat er in ons jubileumweekend verschillende activiteiten op het program staan -al sta ik op ontploffen om deze wereldkundig te maken. dat ik mijn mond zal ik houden, ook hier, want het lief leest mee. en ik heb al genoeg verklapt. handig hoor, zo'n blog.

vroege vogel, of zoiets

een fissuur aan de radiusknop, en ook nog iets met 'lateraal', meen ik me te herinneren.

met een combinatie van voornoemde begrippen verwijst de specialist naar het kleine barstje dat zich in het kraakbeen rond mijn liefste zijn elleboog bevindt. en daarvoor zou hij vijf keer per week naar de kinesist moeten. met nadruk op 'zou', want de volvomannen hebben het niet zo begrepen op mijn lieve fan. ze houden hem precies liever weg uit de volvobureau daar in oostakker. of zie ik dit verkeerd? zijn er dan andere redenen om hem tegenwoordig zowat op wekelijkse basis naar het buitenland te sturen? *zwaait dit keer richting duitsland*

en nog iets. waarom moet hij desgevallend altijd zo vroeg vertrekken? half 6 is een goddeloos uur om uit de veren te komen. dat leest ook als vijf uur dertig. en dat geeft een fuzzy feeling in the head -zo kan ik als vaste chauffeur getuigen. ik geloof dat mijn dag redelijk om zeep is nu (alcyon: hoe overleef jij dat, elke dag opstaan om vijf uur??).

een nieuwe trend?

hallo iedereen! was ik jullie tussen al de grumpyness in vergeten te vertellen wat een verantwoord weekend wij gehad hebben, vorige week. neenee, van wilde braspartijen, heftige feestjes en café-slijtageslagen geen sprake. kijk eens aan zeg, drie cultureel-verantwoorde activiteiten stonden er op ons program! dat moet een unicum zijn.

activiteit 1, donderdag. toen trokken we hierheen. als het aan mij ligt wordt dat een jaarlijkse traditie. maar dan zonder fan. hij had het na een uur al gezien en begon een beetje ambetant te worden. zo in de trant van: "maar ik heb dat boek al een keer gezien"... "ge kunt hier nergens roken"... kortom: als fervent niet-lezer zag hij er zo het nut, en nog minder de amusementswaarde van in.

a day later stonden we aan de de andere kant van het land, in bruh-he -niet mijn favoriete plek, zo weten sommigen al langer dan vandaag. maar kom, de cactusclub en de bijhorende magdalenazaal mogen er zijn. de ex-schoolgenootjes die er rondliepen ook (altijd fijn om oude bekenden tegen het lijf te lopen). het optreden van mono was tja, hoe zouden we het zeggen... een beetje heel erg monotoon op den duur? maar dan wel op esthetisch verantwoorde wijze: vrouwen met een basgitaar zijn altijd sexy, zeker als die uit japan komen, zo heb ik ontdekt.

zondag stond -goh, goh, gevarieerd werd opeens wel- een heel andere activiteit op het plan, nl. een tentoonstelling! eerlijk waar, daar ben ik een beetje onder de indruk van (wij naar een tentoonstelling!). belangrijker om melden is dat de expositie zelf indruk gemaakt heeft. en dat terwijl ik hoegenaamd geen onvoorwaardelijke kubrick-fan ben. i.t.t. sommige van zijn films kon het verhaal-achter-het-verhaal me wel voor de volle drie uur boeien. allen daarheen zou ik zo zeggen!

rest de vraag of er een trend gezet is? hmmm, voorlopig nog niet, denk ik. dit weekend staat vooral in het teken van het grote verjaardagsfeest ter ere van ex-collega (jukkie, wat een vies woord is dat zeg) m. die deze week op tram 3 gesprongen is...owwww yeah en yiiiiii-haaa, a party it will be (waarmee ik me alvast voorbereid op het thema). verantwoorde en educatief verrijkende weekends zullen voor een andere keer zijn.

fan en zijn arm -de sequel

neen, het ziet er niet goed uit. de gewone x-ray's hebben nergens een breuk aangetoond, maar normaal is het niet dat fan zijn arm na een week nog altijd niet gestrekt krijgt. de specialist vertrouwt het zaakje niet, en zal daarom nog meer fotootjes nemen. diezelfde specialist gokt op een barstje ergens in de elleboog, uitsluitsel is er evenwel nog niet.

fan en zijn arm, to be continued... ofte *overdreven voice-over met amerikaanse allures*: hoe loopt het af met fan zijn elleboog? en.... *aanzwellend, dramatisch muziekje* hoe zal de patiënt in kwestie reageren op het verdict? en... *nog meer dramatische achtergrondmuziek* hoe verwerkt de patiënt een week gitaarloosheid???. dit alles, lieve lezers, leest u in een nieuwe aflevering van de dramareeks: "fan en zijn arm".

jubilee

vorig jaar zouden lief en ik onzen jubilee vieren met een weekendje. het plan was om met de golf naar berlijn te trekken. aangezien we ook vorige herfst 'genieten' konden van een indian summer, leek de afstand ons geen probleem. u bent het misschien vergeten, maar vorige herfst was ook gekenmerkt door fantastisch mooi weer. tot eind november. dan veranderde het weer op één week tijd van té warm voor de tijd van het jaar, naar iets te koud. nu, die iets te koud zou geen problemen opgeleverd hebben, de bakken sneeuw die plots uit de lucht vielen deden dat wel.

brak de ochtend aan dat we zouden vertrekken naar berlijn. kijkt u nog eens naar de foto. ziet u ons al racen op de Autobahns? het feit dat er de zaterdagochtend nog files in gans nederland stonden van de avond voordien, was ook al niet zo bemoedigend... snel over naar plan B. bruisend berlijn werd snel vergeten voor de toer door het iets-minder-bruisende-belgië.

niet-zo-bruisend, maar toch zijn de onbekende hoeken in ons vaderlandje zeer de moeite gebleken! de belangrijkste...

• mental note: langlaufen met een kater is lastig. op de foto ziet u het niet zo goed, maar ik ben weldegelijk erg sip aan het kijken, zo niet wanhopig.
• vaststelling: belgië is klein jong. zelfs met een snelheid van soms maar 20km/uur (zie nogmaals de foto hierboven), kan je op vier dagen tijd makkelijk luik, eupen, verviers, tongeren, maastricht (toch ook een beetje belgië hé) en antwerpen aandoen.
• besluit: als ge u samen aan het amuseren zijt, is het overal wijs. zelfs in het godvergeten en desolate eupen by night at -10°C. al kan een ruim assortiment aan aperitieven op uw hotelkamer (pardon: pension) liggen hebben, ook helpen.

wat het dit jaar wordt, is nog niet beslist. daarvoor moeten de volvomannen eerst nog uitmaken of mijn lieve fan enkele dagen verlof krijgt. hoe dan ook : er zal gefeest worden. zo zijn wij wel.