strak plan

als uw dagen bestaan uit het aaneenrijgen van woorden tot zinnen en het aan mekaar plakken van zinnen tot secties. als ge constant verwoede pogingen moet ondernemen om die secties mooi inelkaar te laten overgaan ten einde tot een zinnig hoofdstuk te komen. en ge bij dit alles continu de stille maar angstige hoop voelt dreunen of die hoofdstukken wel ooit tot een mooi samenhangend geheel te zullen brengen zijn.

dan is het niet bepaald een strak plan om uw blog nieuw leven in te blazen. en toch ben ik content hier terug te zijn. genoeg om over te vertellen, immers. alleen blijkt het in de gegeven context nen waren effort te zijn om dat in mooie volzinnen te doen.

kunt u het zolang met een telegramstijl doen?

paasweekend 2009

dat was -schrappen wat niet in het lijstje thuishoort

-  een übergezellig diner bij k&m, mét stoverij, mét een overdreven lekkere chocoladetaart

-  gaan joggen, in de hoop dat die overtollige calorieën de verdwijntruuk doen

-  een voorspelbare, maar daarom niet minder wijze spaghetti-avond.  voorspelbaar wegens al zolang dat ik het meemaak bestaande uit spaghetti/givershow met klankproblemen/tombola

-  paasdiner aan de kust, ofte:  indigestie nummer twee

-  vriendschap sluiten met zestien -en zeventienjarig meiskes die me prompt uitnodigen voor de volgende goa fuif

-  bootje varen in antwerpen, de antwerpenaren achterdoen en chillen op een zonovergoten kade

-  mij afvragen hoeveel kilo's extra zo'n lang weekend opleveren

rudi

ma jong.  ge zijt dan dé oorlogsverslaggever van de vrt, en dan zijt ge ne keer op reis.

op 100km van het epicentrum van de aardbeving in italië, blijkbaar.  en dan moogt ge weer komen opdraven om te vertellen over de ellende die ge gezien hebt.

ik zou diene mens zijn vrouw gelijk niet willen zijn.

links

doet er mij aan denken. aan de tijd dat het clb nog bekend stond als het pms en mijn schoolse carrière net van start gegaan was. werd ik samen met vier klasgenootjes als de eerste de beste weird creature of nature onderworpen aan allerlei tests.

het verdict: kindeke, het spijt ons zeer maar u zult moeten zien te beredderen in dit leven als 70% linkshandig. conclusie: we zullen u toelaten met dat sinistere hand te leren schrijven. oef, een paar percentages lager en de juf zou al klaargestaan hebben met haar liniaal. net zoals ze daar een paar decennia eerder bij mama -en papalief gestaan had. de goeien ouwen tijd dus.

soit. 70% linkshandig dus. waardoor ik in deze rechtshandige wereld in feite als tweehandige door het leven ga. het voordeel: ik kan de meeste dagdagelijkse beslommeringen met beide handen afwerken. het nadeel: er is in feite niets waar ik echt superhandig in ben.

tvdv for president!

dat we door een tijd van Grote Veranderingen gaan. of om het anders te stellen: het komt allemaal een beetje samen. 'een beetje', als in understatement van het prille nieuwe jaar. hoe hard in-friet-liggen of bij-de-pakken-zitten er soms bijhoren, zo'n omstandigheden doet een mens al eens van zijn achterwerk komen. om die job van het leven te vinden bij voorbeeld.

zodus lieve liezer, help mij bij deze queeste en gooit eens wat van die high-tech superadjectieven naar mijn kop alstublieft.

noot: het is voor in mijn cv. sexy, gezellig in den uitgang en simpel horen daar niet in thuis. denk ik.

nog een noot: aan pro-actief, dynamisch en multifunctioneel doe ik niet mee.

boom

in een vlaag van exhibitionisme laat ik u allen meegenieten van mijn eigenste versie van de kerstboom -en stal. het oogt redelijk spoeglelijk maar gezellig is het wel.

mag ik fijntjes opmerken dat elk verpakt object in dit tafereel ontbreekt? hoe spijtig is dat niet zeg.

tegenwoordig

in analogie met het woord van het jaar 2007 (bokitoproof: what the ef?) zou ik graag de mooiste uitdrukking allertijden willen introduceren. moet u eerst weten dat gezegdes, uitdrukkingen en spreekwoorden verre van rotsvast in mijn vocabulaire liggen: "hier ben ik om die riem onder uw hart te steken en al". het is dan ook niet bepaald hoge letterkunst waar ik mee kom aandraven. juist, want volledig op maat van mijn geboortedorp -excuseer: stad- eeklo gesneden. mijn oor hoort het graag wanneer ze in die contreien spreken van willen maar niet kunnen . wat ik dus beschouw als de allerfantastische uitdrukking ooit, de meestbetekenende ook en tegenwoordig oh zo hard van toepassing.

goddelijke combiné

(om de druilerige avonden door te komen):

twee ronkende katten, ofte twee bollekes wol aan uw voeten -een dekentje over uw lijf, bij voorkeur eentje in fleece -een beestig goed airken op de achtergrond à la de nieuwe van radiohead -een paar natjes (rioja!) en droogjes (chorizo! kaasje! olijf!) binnen handbereik -een ontroerend schoon boek à la de helaasheid der dingen in uw pollen.

soms kan het zo eenvoudig zijn ja. maar het zal voor een andere keer zijn. dezer dagen rent dit kind van hier naar ginder, weer terug, dan weer van hot naar her. dit hoofd weet niet altijd meer waar het juist staat.

clueless

en dan word je plots aangesproken door de meneer achter het loket: "moh, in melle verzeild geraakt?" *stilte*, gaat hij verder: "gij zijt van bruhhe hé"? ik: *euhm neen*, en de meneer: "hoe?? maar ik ken u... *stilte* ...van in den dwarskop, jaaaa. het is toch tvdv, hé?"

toink. de wonderen zijn de wereld nog niet uit. en mijn hoofd begint meer en meer op een vergiet te lijken. den dwarskop begot.

oorlog

weet u nog dat ik zei van oooooooh neeeeeeeen? ewel, het verbetert er daar niet op. eind december sluit het vuil geebeetje dus definitief (?) de deuren. en het is er aan te merken. 't vuil geebeetje, tevens gekend als de marginalen geebee, mag vanaf heden officieel omgedoopt worden tot den oorlogsgeebee. lege rekken, verslensde groenten, opgefokte madammen aan de kassa, misnoegde doch strijdvaardige klanten: het is allemaal uw deel als u tegenwoordig aan de dampuurt gaat shoppen.

inhaalbeweging

en zo weet u ook meteen:

- waarom het hier zo stilletjes was
- hoe het komt dat ik plots dat magische vermageringsknopje gevonden heb
- waarom ik in irl zo afwezig was
- of er redelijk losgeslagen bijliep

maar wist u nog niet dat:

- luka er sinds juli een speelkameraadje bij heeft: billie -zalig beest, onbegrijpelijk dat ik er aan heb kunnen weerstaan over zijn fratsen en androgyniteit ('t is nen billie voor iets hé) te schrijven
- luka eindelijk gesteriliseerd geraakt is, halleluja!
- zowel korte als lange j. geslaagd zijn en dat ik daar overdreven fier op ben.

dorp

gent is toch soms zo een dorp. situatieschets: dit weekend beginnen de gebuurtenfeesten van de koninklijke dekenij heirnis. bij gebrek aan informatie op het internet passeerde ik gisteren bij meneer de deken voor een activiteitenbladje. de heirnis mag dan serieus opgewaardeerd zijn de laatste jaren, het is nog steeds een buurtje van arbeiders met volkscafés op elke hoek van het straat. als het iets zegt, deze hebben klinkende namen als: café monty, café maritime of café artevelde. het zijn stuk voor stuk cafés die er nog even triestig uitzien als in den tijd dat mijn pa in de karperstraat woonde. en dat is alweer een hele tijd geleden.

maar goed, stond ik daar dus bij het babbelgat van een deken die heel het program aan het overlopen was. ik stond nochtans met het programmabladje in mijn handen. stelt u zich niet te veel voor bij het bladje waarvan sprake, dat bestaat uit niet meer dan een paar aaneengeniete A4 papieren.

het belooft dolletjes te worden. voor een tuningshow (nen ottosjow) rept u zich vrijdag naar de karperstraat, hot dogs en hamburgers doorlopend te verkrijgen bij cafe maritime. zondag kunt u in cafe monty terecht voor een dansavond en mogelijkheid tot plaback. oh, en voor de geïnteresseerden, dit jaar zijn er geen optredens in de fabula rasa. dat café blijft zelfs gans de maand augustus dicht! niettemin, ambiance verzekerd voor alleman dit weekend in de heirnis. en mocht u geïnteresseerd zijn in mijn prol, een stel vriendinnekens en ikzelf staan zondag te blinken op de rommelmarkt.

die ochtend...

... in de l'heure bleu. hmmm. als ge op een onzalig tijdstip tot de vaststelling komt dat ge in een toch wel heel marginaal café beland zijt, wil dat iets zeggen, neen? maar b. en ikzelf waren nog helemaal ready to go en in het post-Gentse Feesten Gent bleek werkelijk niets anders open. dat we dus terechtkwamen in wat met stip het al-ler-mar-gi-naal-ste café van gent is. en dat ik besloot daar nog een schepje bovenop te doen. zodoende kwam het dat ik daar die ochtend meebrulde op de tonen van de white stripes. neen, niet zoals die andere keer van jolene-jolee-eeen gedaan, maar van i just don't know what to do with myself. laat het een tip wezen om uzelf en uw gezelschap de slappe lach te bezorgen.

schurftie

ons luka -u weet wel: ons o zo lieve, maar debiele kat- ziet er redelijk schurfterig uit tegenwoordig. ze ziet er sowieso uit als een scharminkel van een mager beestje dat met een beetje fantasie een lapjeskat genoemd zou kunnen worden. en sinds kort is al het haar op haar gat is verdwenen, zo ook dat rond haar nek en andere lichaamsplooien! niettemin, het beest is sinds de trek naar melle supercontent en beweegt al eens (capriolen en al). het hoognodige bezoekje aan de dierenarts werd dus stelselmatig uitgestelt -yup, procrastination is hier ook een teef.

maar vandeweek zag ik daar plots rare puistjes verschijnen. dus zij en ik in volle paniek en in een visioen naar de dokter. het heette dat ons haarloos geval ofwel vol met vlooien zit, ofwel een "hormonaal probleem" heeft. ik gok op het tweede.

ik (nog altijd in volle paniek): en die puistjes dan, meneer de dokter?

dokter: *dat*, mevrouw, zijn *kuch* de tepels.

en kwestie van niet te moeten ingaan op die afgang... dat visioen van hierboven? awel, door die rare puistjes was ik er helegans van overtuigd dat ons luka door één of andere zeldzame en acute ziekte getroffen was. zodoende zag ik mezelve al in een klinische omgeving in tranen, de dierenarts met een gigaspuit in aanslag, ik gillend: neeeeeeeejeuuuuhhh, telefonerend naar het lief van wilt gij nog afscheid nemen?. ik zag me al zielig en moederziel alleen met die lege kattenbak thuiskomen. neen hoor, ons luka heeft gewoon tepels

reflectie

we maken duidelijk een soortement van reflectie door. de dingen des levens zijn stilletjes aan veranderd en het is alsof ik het nu pas door begin te krijgen. niet dat ik me plots iemand compleet anders voel, of dat ik ongelooflijk slecht in het vel zit, of dat ik geloof dat mijn leven der helegans anders uit ziet dan een paar jaar geleden.

één en ander heeft te maken met een kl*$!?$tesituatie van voorbijgaande aard, maar toch. er zijn daar van die vege tekenen aan de wand die me af en toe het zweet doen uitbreken. neem nu besef van tijd. ik spreek al snel eens in termen van 'vorig jaar', om dan te moeten vaststellen -of neen, nog erger: er op gewezen worden, dat die of die gebeurtenis toch wel dateert van twee à drie jaar geleden. op zo moment kan ik me met de beste wil van de wereld niet inbeelden dat de tijd tegenwoordig zooooooo gigantisch snel passeert. spooky hoor.

het klinkt allemaal een beetje verward? wel ja, laten we zeggen dat de nostalgie in mij welig aan het tieren is.

redelijk confronterend

eergisteren, het was heet en op weg naar huis dacht ik zo: awel, een fris pintje alvorens ik mijn 7km naar huis fiets, da's nog ne keer een gedacht zie. en zo kwam het dat ik me die avond op het overvolle terras van de marimain placeerde.

het toeval wil dat daar een meiske zat dat ik met vaaggeweg bekend leek. en ja hoor, ze zei -redelijk wijfelend- 'hey'. dus raakten wij aan de klap, zij-ik-haar vriendinneke. het bleken studenten te zijn, een categorie des menschen waar ik me nog altijd verwant mee voel. of beter, voelde. niet dat ze niet sympathiek waren of zo, dat zeker niet. neen, de confrontatie met een verschillend tijdsbesef en het gevoel van ouder worden, welja.

groot was de verbijstering bij de twee dames toen ik kwam te vertellen dat mijn lief en ik goh ja, toch al een goeie zeven jaar samen zijn, en dat we een ons huis gekocht hebben. zij daarentegen spraken in termen van "en mijn lief en ik zijn al kweetniehoelang samen, vier maanden al jong". ook was het redelijk confronterend om te horen dat zij sinds 2005 aan den unief studeren -ik ben afgestudeerd in 2002. shit jong, the times they are definitely changing.

oh neen!

het vuil geebeetje gaat toe! nu ja, ik kwam er zelden wegens genoeg andere winkels dichterbij -zoals daar zijn: het klein geebeetje en dé geebee. en bovenal wegens een zekere voorliefde voor de colruyt. maar zo erg voor al dat personeel. de madammen zien er dan wel iet of wat afgeleefd uit, ze zijn véél vriendelijker dan in het klein geebeetje of den aldi even verderop. en er gebeurt wel altijd iets: zatte, luidruchtige mensen aan de kassa, weerspannige dieven die afgevoerd worden,.... u begrijpt, het is een monument dat verdwijnt daar aan de dampuurt.

over overslag

nog eens over overslag, het dorpje dat wij passeren wanneer wij asperzen gaan eten. je keert terug met een halve indigestie en passeert eerst de hollandse helft, eens de hoek om sta je alweer in belgenland. en dat is elk jaar weer een ware confrontatie is met onze eigenste ruimtelijke ordening.

zag je nog net aan nederlandse zijde hoe alle gevels mooi afgemeten, en even hoog/diep op mekaar volgen, hoe de dakgoten van de kleine huizen gelijkvormig zijn. op de macadam valt werkelijk niets aan te merken. daar om de hoek is het eerste wat je ziet bord met jupiler op -één dat scheef hangt. het zijn plots allemaal huizen die schots en scheef nevenst mekaar staan. koterijen in overvloed. en de weg die wordt iets hobbeliger... ok ok ik overdrijf een beetje, maar toch is het elke keer weer genieten van die typische imperfectie.

geen goed idee

dat het dus geen goed idee is om uzelve op een werkdag in te wrijven met aftersun crème. zit ik hier heel den tijd naar de zee te ruiken... neen, da's niet bevorderlijk voor de werkijver.

prioritaire

gearriveerd: onze postkaartjes uit praag. geen zever. wat die stempel 'prioritaire' daar rechtsboven staat te doen is me niet geheel duidelijk. of het zou moeten zijn dat 'prioritaire' totaal iets anders betekent, daar in tsjechië.