naar het schijnt bestaat dat: mensen die zonder verpinken hun voordeur toegooien van het moment zij een leurder op hun dorpel menen te ontwaren. ik vraag me af hoe zij dat doen en of zij erna wroeging ondervinden. vanmiddag kwam er ten huizen van gypsy zo één langs met spoeglelijke kaartjes, stylo's en stiftjes in aanslag. de verkoper in kwestie passeerde echter niet op het juiste moment.het steekt me namelijk wat tegen de laatste dagen: de ongewoon hoge werkdruk, de huizenjacht (i know, we zijn nog maar pas bezig) en het bericht dat ik de komende maanden wel héél vaak home alone zal zijn, maken samen een hele boel kleine kopzorgen. en deze uiten zich op hun beurt dan weer in een stressbal van formaat ter hoogte van het middenrif. neen, stressbestendig zijn we niet. ook blijkt het zo dat ik genoeg kalle ben om mij op zulke momenten de domste dingen eerst aan te trekken.
het voorbeeld van de leurder dus. toen daarnet de de deurbel ging ontplofte ik zowat van ambetantigheid. aaargghhh want ja, we waren dan eindelijk eens geconcentreerd bezig met ingewikkelde dingen (nu ja, ingewikkeld...). ik trek die deur open en staat daar een zielig ventje met, zoals ik al zei, spoeglelijke kaartjes, stylo's en stiftjes in aanslag. dat hij op het verkeerde moment daarmee afkomt, dat hij de 15de is dit seizoen of dat ik een yup ben op vlak van stylo's en de brol van zijn 14 voorgangers dan wel gekocht heb maar nooit gebruik, kan die arme man natuurlijk niet weten. de logica van de de voorbije dagen vertelt me bovendien dat time redelijk wat money waard is, en hierdoor begon ik bij het zien van deze onbekende mijn hoofd automatisch van links naar rechts te schudden. misschien kwam dat, door mijn geëxalteerde staat, ook wel voor als een redelijk heftig en overtuigend NEEN! BOL HET AF!!!! moet hij begrepen hebben, want zo snel zag ik zelden een verkoper vertrekken. van dat effect ben ik dus geschrokken. deze loepzuivere NJET had ik helemaal niet beoogd, en ik had gerust het verhaal willen uithoren van de kindertjes die ik zou steunen door de aankoop van stylootjes e.d.m. een 'neen, dank je maar veel succes met uw verkoop' is wat ik dan normaal pleeg te zeggen... wat ik nog juist kon zien in de ogen van het triestige ventje was slechts dit: "aha weer zo een onverschillige en onbeleefde trien" . en dat beste mensen, trek ik me dus aan hé. tijd om een cursus yoga te gaan volgen, denk ik dan.
4 opmerkingen:
het is de schuld van mijn veel te goedhartige omgeving dat ik mij zo'n dingen ook zou beginnen aantrekken; ik moet er terug van af overigens.
Toeval of niet: ik heb gisteren iets in dezelfde trant meegemaakt, en ik trek me dat ook nog altijd aan...zeker omdat ik dan een uur later in de krantenwinkel zonder verpinken "nen humo met de 0110-cd voor verdraagzaamheid" koop...
Shame on me.
en zeggen da gij anders zo'n beleefd en welopgevoed meisken zijt; moet het tegenovergestelde zijn van de juiste man op de juiste plaats en moment; nie aantrekken jong; die vent is da allang vergeten want die krijgen waarschijnlijk meer snakken dan wa anders.
@iedereen: ik kan jullie melden dat ik er over ben :-). al wil ik wel in het vervolg dit soort zaken ietsje properder afhandelen...
Een reactie posten