nog één dagje

morgen is het eindelijk zover. dan vindt het congres plaats waar ik mede verantwoordelijk voor ben. 'haten' staat niet bepaald in mijn woordenboek, maar in geval van dit soort bijeenkomsten dien ik me toch op zijn minst te gewagen aan uitdrukkingen als 'een hartsgrondige hekel hebben aan'. nog niet in het minst omdat dit soort gebeurtenissen wel eens, overigens dik tegen mijn zin, mijn hele zijn kunnen bepalen... het einde van de wereld is het niet hoor, alleen word ik er steevast zenuwachtig en a bit cranky door. nochtans zijn we goed voorbereid en heb ik alle vertrouwen in een goede afloop. vergelijk het met het typische onbehaaglijke gevoel dat je hebt, de dag voor een zwaar examen. het is een beetje flauw en het zou niet mogen, maar hetgeen ik op dit moment het meest naar verlang, is dat bevrijde gevoel dat ik ongetwijfeld zal hebben, morgenavond op de trein, op weg naar huis.