vraagje

in de schemerzone tussen droom en werkelijkheid moet ik vannacht de herhaling van man bijt hond meegemaakt hebben. en daar zat een item tussen over de kunst van het playbacken. het kan goed zijn dat ik me vanalles inbeeld, maar sta me toe me af te vragen: wat de fuk was dat?

een willy sommers-wannabee lichtte voor ons de 'microfoontechniek' van het playbacken toe. die is niet gemakkelijk hoor: bij een galm moet je de micro een beetje verder van uw mond houden, en bij een climax weer terug dichter brengen. allez, zo heeft deze simpele ziel het toch begrepen. verder liet hij verstaan dat het niet iedereen gegeven is, zo'n microtechniek. "sommige beevee's durven zelfs hun micro pal voor de mond te houden én dan nog heel den tijd ook", zei deze willy op een ietwat verontwaardigde toon.

ook de geportretteerde dame leek wel heel haar geluk te puren uit deze hobby, de edele kunst van het playbacken. vooral de talloze reacties op haar uitmuntende performances deden klaarblijkelijk deugd. haar doorgaans hoogbejaarde publiek komt haar al eens zeggen 'wat een schone stem ze niet heeft' en 'hoe schoon ze wel niet kan zingen'. voor de slechte verstaander voegde ze daar wel aan toe dat "natuurlijk niet iedereen het concept pleejbakken kent hé". ah ja!

enfin, heel dit relaas deed nogal in de gloria-achtig aan. chance dat ik half in slaap lag, want anders had ik vast en zeker zitten gieren van 't lachen met die mensen. slappe lach en al, foei. maar mijn vraag dus, heeft dat iemand gezien? was dat echt zo hallucinant? en wat was de aanleiding van dat stukje eigenlijk?