nog één dagje

morgen is het eindelijk zover. dan vindt het congres plaats waar ik mede verantwoordelijk voor ben. 'haten' staat niet bepaald in mijn woordenboek, maar in geval van dit soort bijeenkomsten dien ik me toch op zijn minst te gewagen aan uitdrukkingen als 'een hartsgrondige hekel hebben aan'. nog niet in het minst omdat dit soort gebeurtenissen wel eens, overigens dik tegen mijn zin, mijn hele zijn kunnen bepalen... het einde van de wereld is het niet hoor, alleen word ik er steevast zenuwachtig en a bit cranky door. nochtans zijn we goed voorbereid en heb ik alle vertrouwen in een goede afloop. vergelijk het met het typische onbehaaglijke gevoel dat je hebt, de dag voor een zwaar examen. het is een beetje flauw en het zou niet mogen, maar hetgeen ik op dit moment het meest naar verlang, is dat bevrijde gevoel dat ik ongetwijfeld zal hebben, morgenavond op de trein, op weg naar huis.

over drukte en collateral damage

naar het schijnt bestaat dat: mensen die zonder verpinken hun voordeur toegooien van het moment zij een leurder op hun dorpel menen te ontwaren. ik vraag me af hoe zij dat doen en of zij erna wroeging ondervinden. vanmiddag kwam er ten huizen van gypsy zo één langs met spoeglelijke kaartjes, stylo's en stiftjes in aanslag. de verkoper in kwestie passeerde echter niet op het juiste moment.

het steekt me namelijk wat tegen de laatste dagen: de ongewoon hoge werkdruk, de huizenjacht (i know, we zijn nog maar pas bezig) en het bericht dat ik de komende maanden wel héél vaak home alone zal zijn, maken samen een hele boel kleine kopzorgen. en deze uiten zich op hun beurt dan weer in een stressbal van formaat ter hoogte van het middenrif. neen, stressbestendig zijn we niet. ook blijkt het zo dat ik genoeg kalle ben om mij op zulke momenten de domste dingen eerst aan te trekken.

het voorbeeld van de leurder dus. toen daarnet de de deurbel ging ontplofte ik zowat van ambetantigheid. aaargghhh want ja, we waren dan eindelijk eens geconcentreerd bezig met ingewikkelde dingen (nu ja, ingewikkeld...). ik trek die deur open en staat daar een zielig ventje met, zoals ik al zei, spoeglelijke kaartjes, stylo's en stiftjes in aanslag. dat hij op het verkeerde moment daarmee afkomt, dat hij de 15de is dit seizoen of dat ik een yup ben op vlak van stylo's en de brol van zijn 14 voorgangers dan wel gekocht heb maar nooit gebruik, kan die arme man natuurlijk niet weten. de logica van de de voorbije dagen vertelt me bovendien dat time redelijk wat money waard is, en hierdoor begon ik bij het zien van deze onbekende mijn hoofd automatisch van links naar rechts te schudden. misschien kwam dat, door mijn geëxalteerde staat, ook wel voor als een redelijk heftig en overtuigend NEEN!

BOL HET AF!!!! moet hij begrepen hebben, want zo snel zag ik zelden een verkoper vertrekken. van dat effect ben ik dus geschrokken. deze loepzuivere NJET had ik helemaal niet beoogd, en ik had gerust het verhaal willen uithoren van de kindertjes die ik zou steunen door de aankoop van stylootjes e.d.m. een 'neen, dank je maar veel succes met uw verkoop' is wat ik dan normaal pleeg te zeggen... wat ik nog juist kon zien in de ogen van het triestige ventje was slechts dit: "aha weer zo een onverschillige en onbeleefde trien" . en dat beste mensen, trek ik me dus aan hé. tijd om een cursus yoga te gaan volgen, denk ik dan.

gypsy begeeft zich (noodgedwongen) in de grotemensenwereld

fijeuw, is me dat een weekje geweest. ik kondigde al eerder aan hoe dru-huk het zou worden deze maand. nu is er nog een kleinigheidje bijgekomen. keren we een week of wat terug in de tijd, toen lief vanop het werk belde. geen goed teken, dat doet hij enkel wanneer hij grumpy is en een niet aflatende drang voelt om al even grumpy huiswaarts te keren. dit keer bracht hij een boodschap, en neen, niet de blijde boodschap. hij had van onze landlord het bericht ontvangen dat zijn dochter in de nabije toekomst *ons* huis zou gaan betrekken. gene paniek, zei de man er nog bij, we gaan daar een klapke over doen, zodat we tot een afspraak kunnen komen waar iedereen mee kan leven... een termijn? neen, die kon hij nog niet geven. daarvoor zou hij eens met dochterlief moeten overleggen.

eerste gevoel: toink! en daar zo in de buik: stomp!

tweede: kakka!

derde: goh ja, misschien is het wel die spreekwoordelijke schup onder ons gat die twee tamzakken als fan en ikzelf meer dan een beetje nodig hebben... huren is namelijk geen optie, want zoals sommige mensen het zelf al gezien hebben, zullen wij ons maar heel moeilijk kunnen verbeteren voor de prijs die we betalen.

intussen wij naar praag alwaar wij onze zorgen vakkundig weggedronken hebben. een grote dankuwel voor het geduim mensen, het heeft wonderwel geholpen! het is een erg memorabele trouw geworden, en één van de zaligste city-trips die ik ooit al heb mogen meemaken. dat is evenwel stof voor een andere post.

vorige donderdag dan: back to business (ouch!). prangende vraag numéro uno: wat is nu eigenlijk ons budget? flink als we zijn, hadden we nog voor praag een afspraak vastgelegd bij de bank en immotheker. één klein probleem is dat ik geen kL**te begrijp van al die cijfertjes. nogal goed dat lief en schuunvoadre 1. analytisch gezien beter gerodeerd zijn, 2. deze mannen niet fysiek onwel worden van dat rekenwerk. van de financieën trekt gypsy zich alvast niet te veel aan. kwestie van het niet moeilijker en mottiger te maken dan het is.

want het gaat TOF en WIJS zijn die zoektocht, probeer ik mezelf toch voor te houden. dagboek-minded als ik ben en in het kader van deze toffe zoektocht heb ik alvast een knullig schriftje in elkaar gebokst én een overzichtsmap gekocht om alle ingewikkelde papieren systematisch op te bergen. jewel, we zitten boordevol goede voornemens.

gezien de tijdsdruk werden dan vrijdag een triljoen huisbezoek-afspraken vastgelegd. en intussen hebben we ook al mogen ontdekken hoe pokkeduur sommige kroten in gent staan.

samengevat zou ik de voorbije week-een-half omschrijven als: blik op oneindig en dooredoen... want ja, intussen wisten we nog altijd niet hoeveel tijd ons zou toegestaan zijn. vijftien telefoons (onze huisbaas neemt niet graag zijn telefoon op) en een week vol spanning later, wachtten wij het verdict knarsetandend en handenwringend af... de repliek: "oooh, sjust, moh da's nemeer nodig ze". wij opnieuw: "toink", "euhm qué???". enfin, ik had hem wel door de telefoon kunnen sleuren, zo van: "ge had ons nekeer nie kunnnen bellen of zo???". ah ja, neen, gij belt niet graag... goed, wij zijn zwáár opgelucht dat we niet uit ons huis vliegen. en, zo hebben we ontdekt, wij voelen ons klaar voor de huizenjacht, gladde makelaars, stijve notarissen en arrogante bankiers. we gaan er dus mee door.

niet dat het ooit mijn favoriete gespreksonderwerp zal worden, maar als jullie ooit iets hebben van: DAAR moet je ECHT op letten maar heeft niemand me ooit op voorhand verteld, laat maar komen :-) . en lieve vrienden, bekwaam uzelf in het spotten van huizen in het gentse -een deftige wishlist volgt later, nu ben ik het beu om erover denken en schrijven.

in the meanwhile: blik op oneindig en dooredoen! wish us luck!

praag....

.... here we come!!!

kunnen jullie in de tussentijd zo vriendelijk zijn een beetje te duimen dat onze golf het niet begeeft tijdens de 1000 kilometer heen en die terug? en gelieve te duimen opdat m. zich een beetje zou gedragen? deze lieve vriend zal ons vergezellen, zo ook op het trouwfeest van neef yassine. zij die m. kennen weten waartoe hij in staat is, en wat voor een invloed hij op sommige mensen kan uitoefenen. en volgens de inside informatie die ik verkregen heb, heeft hij aangekondigd de wedding te zullen gaan crashen... ow whatever, we gaan er om plezier te maken!

tot volgende week!
groetjes gypsy

over expats en toeristen

hallo iedereen! dit keer ook een bijzondere goeiedag aan de buitenlanders! gypsy wordt namelijk over de landsgrenzen heen gelezen, heb ik ontdekt. spannend en wijs dat ik dat vind. vandaar in deze post een klein woordje uitleg bij de expats (en enen toerist).

laten we beginnen met collega s. zij woont momenteel in dakar. vorig jaar, zo rond oktober, kwam zij met de (niet zo toffe) mededeling dat zij ons een 12-tal maanden zou verlaten . zij zou zich naar afrika begeven, om er bij de verenigde naties om te gaan werken. klinkt sjiek hé. ewel, dat is het ook. één spectaculair voorbeeld: "wie mijn baas is, vraagt u? kofi annan". of zij mijn blog leest, weet ik niet. het warhoofd is, na haar eerste bezoek, allicht al duust keer deze link kwijt. belangrijker is het feit dat zij in senegal woont, en en zo hebben wij in april met ons eigen ogen mogen zien: ze zit daar goed. afrika van alle kwaad redden, zal ze allicht niet kunnen bolwerken. maar kom, ze doet al veel meer dan dat ze zelf beseft.

tientjuuh verblijft sinds, ik geloof een kleine twee jaar, in new york city. en wat ik schoon vind, is dat ze daar woont omwille van de liefde. leeuuuv met een grote L dus. haar ventje is daar een wallstreet man en zij heeft er een job versierd op de belgische ambassade. helaas heb ik uit eerste bron vernomen dat dat laatste mooier klinkt dan het eigentlijk en feitelijk is... maar ze krijgt veel bezoek: momenteel van ruthje! amuseert u hé kind, ge hebt er lang genoeg naar uitgekeken!!! (maar euh: zjaloes dat ik ben!!!!)

zoals trouwe lezers van deze blog zich ongetwijfeld herinneren, zijn fannimus en ik een reisje aan het plannen naar de US of A. een korte stop in new york staat uiteraard hoog op de omvangrijke must-see lijst. ik kan evenwel melden dat die reis momenteel enkel en alleen in ons hoofd zit, en bovendien sinds enkele dagen ook re-de-lijk op de helling staat... daarover later meer...

nu wens ik enkele nog te zeggen aan de meiden: you go girls!!! *zwaait richting nyc*, *zwaait richting dakar*

qué??

niet dat het mijn zaken zijn, maar 'mensje'???

zo heeft tom van landuyt zijn nieuwste spruit genoemd, vernam ik uit de enige kwaliteitskrant die ons land rijk zou zijn. u herinnert zich deze meneer misschien nog als de jonge spring-in-het-veld annex krullebol billy uit de kotmadam. hoe het hem erna vergaan is weet ik niet zo goed, maar hij is in ieder geval getrouwd met een nederlandse madam. en nu hebben ze hun dochter (denk ik toch) mensje genoemd. andere dochterlief heet bloem. dat maakt: "blommeke, menske, 't is tijd voort eten" -gesteld dat tom thuis vlaamsch spreekt...

ik was al zwaar onder de indruk van willy sommers, toen hij weinig origineel uit de hoek kwam met de naam luka. neenee, niet omdat je de straten kan plaveien met deze naam, wel eerder omdat zijn twee jaar oude dochter 'luna' heet. dat maakt: ja dat kunt uzelf volgens uw eigen dialect wel invullen. verwarrend zal het in ieder geval zijn.

gypsy toetst tof

we spreken zondag, 10u in de ochtend en gypsy staat op een volleybalveld. ja, ik verschiet er zelf ook een beetje van. moet zij op dat moment niet languit in bed liggen? aargh, rise and shine was dit keer de boodschap en wel omdat wij met de toffe toetsers ingeschreven stonden op het volleybaltoernooi van de oostakkerse chiro.

klein detail: het was de eerste keer in zowat drie maand dat gypsy een volleybal van dichtbij zag. heel vlotjes ging het dus niet. ander detail: de toffe toetsers zijn pas sinds vorige week opnieuw actief. in de zomer hebben we namelijk geen zaal ter beschikking (als daar iemand is die een goedkope zaal kent in het gentse, gelieve het ons te laten weten!!!). en aan de blaarmeersen gaan toetsen zat er deze zomer niet niet in, wegens ofwel te warm, ofwel... ja dat kan je zelf wel raden -laten we het maar niet te veel meer hebben over die triestige augustus.

de toffe toetsers is een samenraapsel van -enkele mannelijke krachten niet te na gesproken- gentse scoutsmeisjes waar lange j. en ikzelf eerder bij toeval in verzeild raakten. en je ziet, heel serieus nemen we het allemaal niet op. hoewel, we hadden t-shirtjes dit weekend! punt van kritiek was toch wel dat we liever met een logo van de morgen of de standaard gespeeld hadden. misschien lag het ons (basket-)uniform van het laatste nieuws dat we slechts 7de eindigden op een tiental deelnemende ploegen?

maar het was wijs. de chiro -en dat moet ik als scouters erkennen- had alles voorzien om er een fijn feestje van te maken. toffe ploegen, zes mooie velden, enthousiaste supporters, een bar, bbq en natuurlijk het schitterende weer zorgden voor een onvergetelijke (halve) dag. want gggrrlmppph, ik had nog enkele eindwerken te lezen gisteren... en oh ja, niet alle toffe toetsers staan op de foto, er zal nog druk gephotoshopt moeten om onze groepsfoto compleet te krijgen. korte j.: you hear me coming?

gypsy blogt weer in normal size

normaalgesproken blogt gypsy vanop een voorhistorische laptop. het ventje bereikt met zijn vier jaar stilaan een gezegende leeftijd. op het werk kan ze daarentegen beschikken over een iets jeugdiger examplaar met een gigantisch plasmascherm. de goede verstaander begrijpt: het is altijd even aanpassen. in dit geval viel het wel heel erg op dat het large-lettertype gigantische proporties aanneemt op zo een scherm (zie hieronder, je kan er werkelijk niet naast kijken).

"wo-how, dat zijn echt wel koeien van letters", slaakte ik vanmiddag nog net niet uit op het werk. en omdat ik nu niet direct een prijs voor het allergrootste lettertype der vlaamsche blogs ambieer, is er nu reeds de gevierde terugkeer van de 'normal size'. hopelijk bekijken de meesten onder u deze blog vanop een gemiddeld scherm. ik besef namelijk dat de lettertjes er op een klein laptopschermpje wel echt mini uitzien, zo niet lastig om lezen zijn. ziedaar een eerste nadeel van de upgrade! zij die zich geroepen voelen een pleidooi af te steken voor het behoud van de grote letter, kunnen uiteraard hun verzuchtingen kwijt via het commentaar balkje.

gypsy labelt

dag lieve lezers, jullie hebben het misschien niet gemerkt, maar gypsy blogt vanaf heden iets geavanceerder. ik kan sinds gisteravond 'taggen'! het ontbreken van die optie bij de oude template was al van bij blogdag nr.1 een klein ergernisje... daarom dus de overschakeling van blogger naar betablogger.

ik heb wel al mijn postjes moeten herpubliceren. ik vermoed dat de drie(!) rss-abonnees daardaar al mijn berichten hebben binnengekregen als 'nieuw' (al ben ik dat niet zeker). if so: sorry! het is voor de goede zaak: ik heb labeltjes nu! kijk, daar rechtsonder...

gypsy squasht op niveau

gisteren was het zover: mijn eerste les van de initiatiecursus squash!

wat spannend om nog eens in een situatie te zitten waarin je niemand, maar dan ook niemand kent. het deed met denken aan de lang vervlogen tijden van nieuwe sportkampen, de eerste dag op school of in de scouts. hoe ik daar als klein meisje stond te trippelen van 'ik ken hier niemand'. wat raar ook om je van die onwennige situatie bewust te zijn, en hoe je jezelf daarop een houding probeert te geven. een ander iets waarbij ik vroeger nooit of te nimmer bij stil stond, was het moment wanneer naar je naam gevraagd wordt. bij kinderen gebeurt dit bijna automatisch, nu was de les toch al een minuut of 20 aan de gang toen iemand zichzelf schoorvoetend voorstelde, duidelijk in de hoop dat anderen zijn voorbeeld zouden volgen. en het valt op , de reactie op mijn naam is nog altijd: "toink?" "wablief?", " zeg dat nog eens alstublieft?". alleen wordt dat in de grote mensenwereld niet langer luidop gesteld. mensen blijven liever met een frons op het voorhoofd zitten, heb ik de indruk. geheel terzijde: gypsy haar echte naam is een eerder onbekend geval waarvan de meesten erop gokken dat het een mannennaam is -ben ik zelf niet aansprakelijk voor hé.

de squashles dan. het begon al goed: blijkt dat ik mijn racket altijd al konteverkeerd heb beetgehouden. zoals de *euhm knappe* leraar het toonde, was ik de laatste tijd goed op weg om mijn pols en/of vingers te breken... ook over de forehand bleken er bij gypsy nogal wat misverstanden te heersen. de idee om puur uit de pols te werken, berg ik beter op: je moet blijkbaar hoog vanboven de schouder beginnen. ola, dat wordt oppassen voor mijn squashpartner. conclusie: de weg naar de eerste overwinning is nog lang, maar ik begin alvast mijn vreugdedansje te oefenen.

0110 filmpje

het is niet mijn gewoonte filmpjes te plaçeren, en zeker niet als ze rechtstreeks van bij een andere blogger komen. dat heeft zo doorgaans zijn nut niet, ziet u. maar deze keer maak ik graag een uitzondering voor het promotiefilmpje van de 0110-concerten. dat is gewoonweg te geniaal en té belangrijk om jullie te onthouden. klikt hier en zie hoe de bal heel subtiel terug richting vb gekaatst wordt.

via nicodemus.

gypsy leest

gypsy leest. en oh, wat had ik het nu graag gehad over het laatste nieuwe boek van zadie smith dat daar staat te blinken in mijn boekenkast. of over in cold blood van truman capote, een waargebeurd verhaal met de staat kansas (!) als achtergrondfiguur. staan al even hoog genoteerd: a long way down (nick hornby), de schaduw van de wind (carlos ruiz zafón), incredibily loud and extremely close (jonathan safran foer).

niet dus. het verlanglijstje stemt dezer dagen immers absoluut niet overeen met de must read lijst. eindwerken zal ik lezen, 13 stuks in totaal. no-no, niet mijn favoriete bezigheid. ha! het moet niet altijd een student met tweede zit zijn die zaagt. maar allez, ik heb er al zes gedaan. nog zeven te gaan...

hét! kan! niet! ziiiijjjjjjjnnnnn....

... ik heb jouw liefde niet verloo-o-ren, wij waren voor elkaar geboren, 't was àllemaal zo wonder-mo-ho-ooi. *en opnieuw* hét! kan! niet! ziijjjjn....

soit, het refrein van deze tura klassieker herhaalt zich al een paar uur door mijn hoofd. vraag me niet hoe dat zo gekomen is.

wat ik wel weet is dit: dat daar, op die foto, kan echt niet meer zijn:

you go boys!

vandaag heeft korte j. zijn laatste van twee herexamens. lange j. heeft er volgende week nog twee te gaan.

die mannen zijn ongelooflijk. vatten ze studies aan waarvan ik de naam niet eens kan onthouden, en doorlopen zij dit eerste, toch moeilijke jaar alsof ze nooit iets anders in dit leven gedaan hebben. geheel objectief kan deze grote zus niet zijn natuurlijk, maar groot is mijn bewondering voor de naturelle en de onbevangenheid die zij tegenover de examenstress plaatsen. het contrast met het stresskonijn en tranendal dat ik toen was, zou niet groter kunnen zijn.

bij deze: you go boys! we duimen, het kaarske brandt!

update. zonet deze sms van korte j. ontvangen: "'t was goe. als't tegenvalt: der door, als't meevalt: een monsterscore. der tussen kan ook natuurlijk." zus denkt dat het goed gegaan is, al neem je korte j.'s woorden best nooit te letterlijk op :-)