véronique

hoeveel babysitters we met ons drieën juist versleten hebben, weet ik niet. véronique moet één van de laatsten in die lange rij geweest zijn, want van haar staan de herinneringen me nog zeer levendig voor de geest. welke foute vriendjes ze had -en we spreken jaren '80: zij een marina met afgebleekt big hair, stretch jeansbroek; hij nen john met nektappietje en stoere, plastieken lederen vest, flosjkes incluis. hoe ik mee mocht naar de grote foor in antwerpen, hoe we half vlaanderen aftsjolden op de trein-tram-bus-dag (spannend!), en hoe ik haar samen met mijn beste vriendinnetje m. het bloed van onder de nagels kon pesten. ha, nu ik er aan denk: véronique heeft m. en mezelf ooit uit de auto gezet. dat was op de n9, ergens ter hoogte van de supra bazar, op de terugweg van de decascoop. en wijs dat we dat vonden! neen, dankbaar waren we niet op die leeftijd. pesterig, dat wel. het is alsof ik nu pas besef wat ze allemaal voor ons deed, en hoe zot ze van ons was. allez ja, toch zeker van de piepjonge broertjes j&j.

véronique heb ik in geen tijden gezien. tien jaar? vijftien? ik gok dat we mekander in geen 15 à 20 jaar gezien hebben. nochtans heb ik min of meer kunnen meevolgen met haar grote dingen des levens. via via hoor je die zaken wel. dat ze na die resem foute vriendjes eindelijk de ware vond in een zekere tony. dat ze trouwden en tezamen vier kindjes kregen. het oudste moet intussen een jaar of acht zijn, het kleinste gaat nog niet naar school. drie dochters en één zoontje, milan -oh, wat hoor ik die naam graag, dacht ik toen. ook vertelde men me zovele jaren terug dat véronique ernstig ziek was. borst-K. in de fleur van haar leven, en dan zoiets.

het is niet goed afgelopen. vandaag wordt ze begraven, ons tante nic. raar doet dat. die wrede K. ik mag er niet aan denken. en toch moet het vandaag. voor tante nic, voor al die andere mensen die erdoor getroffen worden. en ook moeten we heel hard hopen dat wij, ons geliefden, iedereen er bespaard van mag blijven.